ฤาจะย้อนเวลา

เรไร

จริตปรุง ภาพฝัน อันบรรเจิด
ก่อกำเนิด นิมิต เหมือนจิตหลอน
ยามราตรี มืดดับ มิหลับนอน
คือนิวรณ์ หลอกลวง ดวงฤทัย
ภาพครั้งเก่า  เลือนพร่า เริ่มปรากฏ
กำซาบซด รสรื่น ละลื่นไหล
สู่วิมาน สรวงสวรรค์ เลยหวั่นใจ
ฤ ลงไป ยังนรก อเวจี
สถานที่  คุ้นเคย เผยให้เห็น
สิ่งที่เป็น เรื่องราว ร้าวฉวี
คิดจะเข้า ไปแก้ไข ได้อีกที
อาจจะดี กว่าก่อน หากย้อนคืน
คงมิทำ เรื่องใด ให้พลาดผิด
คงครุ่นคิด ปรารถนา ข้าจะฝืน
รู้แล้วว่า ถ้าทำ จะกล้ำกลืน
ความขมขื่น ตามเร้า เศร้าชีวา
ไม่ขอรัก ปักทรวง คอยห่วงหวง
จนเลยล่วง เป็นผูกพัน จึงฝันหา
น้อมถวาย ไม่เหลือ เผื่ออุรา
ให้วันหน้า จะแพ้พ่าย ก็สายเกิน
น้ำตาร่วง รินหลั่ง ในครั้งนั้น
หลอกตัวพลัน ว่าข้าแน่ แก้ขวยเขิน
หากล้ามอง อนาคต หมาดทางเดิน
ซ่อนหัวใจ ยับเยิน เกินเยียวยา 
คงจะวาง จุดหมาย ในชีวิต
มิหลงผิด สู่เหตุ กิเลสหนา
ไปขยัน หมั่นเพียร เรียนวิชา
ได้ไขว่คว้า หวังวาด โอกาสดี  
  
ภาพเริ่มพร่า เลือนราง พลางหันกลับ
เผยความลับ ความจริง เคยวิ่งหนี
ปัจจุบัน หยัดยืนอยู่ สู้ชีวี
ข้ายินดี  เรื่องร้าวราน ที่ผ่านมา
ภาคภูมิใจ ที่เป็น อยู่เช่นนี้
เรื่องร้ายดี จดจำ ทำให้กล้า
มิแก้ไข ย้อนหวน ทวนเวลา 
คิดเพียงว่า พานพบ ประสบการณ์
มองข้างหน้า ดีกว่าไหม ใจมันบอก
ความช้ำชอก เรื่องเก่า สิ่งร้าวฉาน
ให้เป็นแค่ ฉากหลัง ครั้งวันวาน
 เริงสำราญ สดใส ใช้ชีวี