น้ำตาผู้ชาย

แก้วประเสริฐ

                          น้ำตาผู้ชาย 

          ความอ้างว้างเปลี่ยวเปล่าเร้าโรมจิต
ยิ่งหวนคิดย้อนยะเยือกกลั้วเกลือกฝัน
จำเนียรกาลผันผ่านของกาลวัน
ดุจดั่งสวรรค์แลนรกไหม้หมกดิน
          วิชชุปลาบวาบไหวภายในซ่าน
ละลอกผ่านไหวหวั่นกระชั้นสิ้น
ปิ่นความรักผลักหวนล้วนอาจิณ
คลื่นวารินสิ้นทำนบกลบพลางเฉือน
          สิ้นแล้วหนอคลอเคียงความเพียรหวัง
ทิ้งความหลังครั้งอบอวลกรุ่นเสมือน
เปื้อนหัวใจซาบซ่านเร้ารานเตือน
จนแชเชือนเกลื่อนโศกสลดทรวง
          ยิ่งคิดไปใจให้หวั่นสะท้านห้วง
สิ่งทั้งปวงล่วงผ่านดินแดนสรวง
พลิกผันผวนล้วนนรกเร้าโรมดวง
แม้นจะหวงลวงใจคล้ายเป็นลม
          กลั้นใจจิตคิดไปหวังคลายโศก
ความรักโกรกพรูพรั่งดุจดังโสม
เป็นรูปเคียวเกี่ยวฟ้ากลางโพยม
เคยอวดโฉมกลมสล้างบนกลางนภา
          พิรุณโปรยโรยสายจากในห้วง
แล้วไหลล่วงเป็นช่วงบ่วงเสน่หา
ความภักดีหลั่งไหลจากนัยนา
สุดพรรณนาหยดย้อยแสนน้อยใจ
          โอ้หัวอกของชายยามไหวหวั่น
ยากจำนรรจ์พลันสร้างกระจ่างใส
สิ่งแสนหวงล่วงราดจากภายใน
ยากที่ใครหมายมั่นพลันเฝ้าโลม
          ระบมรักมักมากในความคิด
ความวิปริตผิดผันมันเข้าโหม
จนล้ำลึกผนึกไว้ด้วยความระบม
สุดเนาโน้มโหมพรั่งจากอกชาย
          แสนเสียดายหมายมั่นกระสันนัก
อีกความภักดิ์มอบให้ด้วยใจหมาย
ความพากเพียรเปลี่ยนแปลงจนระคาย
สิ้นใจสลายกลายเป็นหมอกที่โรยลา.
                ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.