สลายสิ้นตราบชั่วดินฟ้า

แก้วประเสริฐ

                สลายสิ้นตราบชั่วดินฟ้า 

           ความผันผวนอวลวนปนซากรัก
ระทึกนักมักเวียนสั่นจนหวั่นไหว
จากห้วงลึกล่วงล้นสับสนใน
ด้วยหัวใจน้อยนิดคิดปั่นป่วน
          ล้วนอนุทินกลิ่นโหยโชยซุกซ่อน
ดุจตะกอนจมลึกกร่อนผนึกหวน
ตระกายผุดรุดแทรกเหมือนชักชวน
แสนแปรปรวนล้วนความล้ำกล้ำมา
          อนิจจากระแสร์รักครั้นหยุดนิ่ง
ไม่ไหวติงสลายล้วนมิชวนหา
จับซุกซ่อนมัดห้วงบ่วงวิญญาณ์
ยากนำมาพลันหวนล้วนชวนแปร
          เวรหรือกรรมจึงเห็นเช่นครั้งนี้
รักเคยมีสูญสลายกลายเป็นแผล
ฝังรอยบาดผนึกลึกหมั่นดูแล
ล้วนแน่แท้ตอกย้ำในน้ำใจ
          เพียงผ่านมาสบรักเมื่อคราก่อน
ความอาวรณ์วอนเว้าพลันวูบไหล
ตะลึงแลแผ่ซ่านซับทรวงใน
วูบวาบไปสั่นสะท้านพล่านทั้งตัว
          ปั่นป่วนหวนชวนเข้าแล้วเจ้าเอ๋ย
ความชื่นเชยเคยระบมจนปวดหัว
ชอกช้ำใจเข้าปรายกลายหมองมัว
อกระรัวแสนระทึกเมื่อตรึกมอง
          โลกนี้หนอช่างกลมสมความกว้าง
แลสล้างช่างผุดผาดอาจสนอง
ให้พานพบสบแล้วใยมาตรอง
จะหม่นหมองไปเล่าใจเจ้าเอย
          สลายรักหักตราบสิ้นชั่วดินฟ้า
ไม่หวนมาใฝ่ฝันหันมาเฉลย
ถึงคำนี้ผ่านมลายไกลละเลย
ไม่หวนเอ่ยเผยนิยามคำว่ารัก
          หมดสิ้นแล้วเรื่องราวคราวเก่าก่อน
เคยซอกซอนผ่านเพ้อเผยอประจักษ์
ล้วนสร้างปมขมขื่นมากมายนัก
ขอหยุดพักมัดห้วงล่วงวิญญาณ.
             ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙