ล.ิ ลิงไต่ราว

คนเมืองลิง

อึกทึก คึกไป ในไพรสณฑ์
แสนซุกซน ท่วงที ไม่มีเฉย
อยู่ไม่สุข ดุกดิก กระยิกเคย
เดี๋ยวก้มเงย ห้อยโหน ทะโมนไพร
เกาะต้นโน้น กระโจน ไปต้นนั้น
วุ่นทั้งวัน เตร็ดเตร่ เถลไถล
ทำหน้าวอก กลอกกลับ ขยับไป
แยกเขี้ยวใส่ ร้องเจี๊ยก เขาเรียกลิง..
แสนฉลาด ปราดเปรียว เคี้ยวอาหาร
เอมสำราญ หลับไหล ไม่สุงสิง
ถุงข้างแก้ม กักตุน เป็นทุนจริง
เพื่อประวิง เวลา คราสำรอง
คนเปรียบเปรย สำนวน แล้วชวนขัน
ซุกซนนั้น เหมือนลิง จริงทั้งผอง
 ลิงหลอกเจ้าเขาว่า ไม่น่ามอง
อย่าคะนอง ล้อหลอก บอกไม่ควร

 พูดจนลิง หลับไหล คล้ายเพ้อเจ้อ
พร่ำเสมอ จะทำ ให้กำสรวล
ก่อนจะพูด หยุดนิด คิดทบทวน
ทุกถ้อยล้วน สำคัญ จำนรรจา
อีก ฤาษี เลี้ยงลิงยิ่งเดือดร้อน
จะนั่งนอน ยุ่งยาก ลำบากหนา
แสนรำคาญ วุ่นวาย หน่ายอุรา
เอือมระอา ซุกซน ปนดื้อดึง

อีกทั้ง ลิง ตกต้นไม้ ใช่พลั้งเผลอ
ด้วยเลินเล่อ  ผิดพลาด คาดไม่ถึง
ผู้เชี่ยวชาญ ช่ำชอง ต้องคำนึง
ควรรำพึง สังวร ก่อนจาบัลย์
อุปมา อุปไมย ใครเขาเอ่ย
ถ้อยเฉลย จอมซน ระคนรั้น
ว่าเหมือนลิง กลิ้งกลอก ชอบหลอกกัน
ช่างเสกสรร จันโจษ ลงโทษลิง