ห่างกันไม่ เท่าไหร่ แค่ปลายฟ้า ผืนนภา กั้นขวาง ทางเอาไว้ ไม่เกินกว่า คิดถึง พึงข้ามไป ฝากลมให้ พิทักษ์ รักของเรา คำหวานชื่น แผ่วหาย กลายเป็นขม หรือพระพรหม เสแสร้ง แกล้งให้เหงา เพียงพระพาย โบกสะบัด ก็พัดเอา ซึ่งความเศร้า แทนรำพึง คิดถึงเธอ ธารน้ำตา ถาโถม โหมกระหน่ำ หทัยช้ำ กายมันเก็บ เจ็บเสมอ เหมือนวิงวอน อ้อนคำ พร่ำละเมอ นั่งคอยเก้อ ทั้งทิวา และราตรี เปิดหัวใจ เธอหน่อย ช่วยคอยรับ เพียงสดับ ได้ไหม อย่าหน่ายหนี ความห่วงหา อาทร ซ่อนวจี จากฟ้านี้ ถึงสุดหล้า ว่ามีใคร นิททรารมณ์ ขมขื่น สะอื้นหา ในอุรา เทิ้มสั่น มันหวั่นไหว หนาวสะท้าน ไม่หาย ทั้งกายใจ โศกาลัย กับหมอน ก่อนหลับตา
ketana 15 ธ.ค. 2547 01:35 น. - ID 67564 
870
5
0
15 ธันวาคม 2547 04:39 น. - comment id 388911
ถอดความได้งดงามอ่อนโยนค่ะ
15 ธันวาคม 2547 07:03 น. - comment id 388930
หน้าส่วนตัว
เรน .. แวะมา ทักทาย ..อรุณสวัสดิ์ นะคะ ..
..เขียนได้ ..ไพเราะ นะคะ ..
15 ธันวาคม 2547 12:07 น. - comment id 389084
เพราะจังเลย..................
15 ธันวาคม 2547 12:21 น. - comment id 389093
^_^ I dont like to sleep alone. เหมือนกันเลยค่ะ อิอิ
15 ธันวาคม 2547 17:36 น. - comment id 389317
เปิดหัวใจให้แล้วพี่แก้วขวัญ เพราะรู้สึกผูกพันฝันห่วงหา แค่คืนนี้เพียงคนดีนั้นหลับตา เธอจะรู้เลยว่ามีใครคอย (คอยในฝันนะค่ะ อิอิ) *-*ไพเราะมากๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ ชื่นชมในผลงานะค่ะ*-*
15 ธันวาคม 2547 21:56 น. - comment id 389542
กลอนสื่อความได้ดีมากนะคะ *ฉันไม่ชอบเดียวดาย ณ ราตรี* สวัสดีค่ะ
18 ธันวาคม 2547 12:27 น. - comment id 391019
ขอบคุณครับ ทุกท่าน
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
