ร้อยเล่ห์รักลมลวง

แก้วประเสริฐ

                   ร้อยเล่ห์รักลมลวง 

          ตะวันฉาบท้องนภาคราสีทอง
เหมือนประคองภาพฝันอันเฉิดฉวี
แสงโรจน์รุ่งพุ่งตระหง่านล้ำชีวี
ล้วนเป็นที่ชักชวนหวนอารมณ์
          มวลเมฆินทร์ผลินผายไกลจากพักตร์
ลมโชยรักคละคลุ้งพุ่งสู่ขม
ตะบึงเร้าโน้มน้าวราวอาจม
ส่งกลิ่นบ่มตระการที่ผ่านมา
           สิ่งทั้งหลายอีกคลายในโลกนี้
ล้วนเป็นที่จับจองประลองหา
ทั้งในนอกกลอกกลับด้วยมายา
เสน่หากายาลิ้นปากมากรัญจวน
          อารมณ์ใคร่ในรักมักไม่คิด
เพียงแค่จิตพอใจใฝ่หาหวน
จะเป็นตายร้ายดีไม่คำนวณ
เพียงแค่ชวนเอ่ยปากมักใคร่ตาม
          ความพอใจในชอบมิได้ตรึก
พอสำนึกผ่านมาเป็นสองสาม
ถึงคารมคมคายใจให้วูบวาม
แล้วถูกหยามอับอายกลายเป็นตรม
          หญิงชายเอ๋ยในโลกนี้รักที่แท้
มีแต่แม่พ่อเจ้าเฝ้าสะสม
บ่มความจริงฝากไว้ไม่ระทม
ท่านชื่นชมสมสร้างเมื่อเราดี
          คอยเกื้อหนุนจุนเจือเผื่อลูกน้อย
เพื่อเฝ้าคอยประกอบมอบศักดิ์ศรี
ที่สร้างไว้ให้แก่ลูกทั้งชีวี
สิ่งเหล่านี้เป็นรักแท้ควรแน่ใจ
           อันความรักชายหญิงสิ่งที่เห็น
ล้วนแต่เป็นเพียงกระพี้มิสดใส
ใช้เล่ห์ลิ้นหลอกลวงบ่วงจัญไร
สร้างเสน่ห์ไว้ให้เขาหลงมัวเมา
          พอหลงตัวยวนยั่วมั่วทุกสิ่ง
ในร้อยลิ้นเสริมสร้างระหว่างเขา
เสียทั้งตัวกลั้วน้ำใจให้มึนเมา
อนาคตเจ้าเหลือเพียงกายไว้ลืมตา
          สิ้นปีนี้ผ่านไปจงได้คิด
เสริมสักนิดอดีตเหมือนเตือนนักหนา
ทั้งเก่าใหม่สร้างใจให้สติพา
ปีใหม่มาควรสร้างทางที่ดี
          อันสิ่งเก่าผ่านไปให้ไกลจาก
ร้อยเล่ห์รักลมลวงบ่วงศักดิ์ศรี
จงคิดใหม่สร้างใหม่ให้ชีวี
ได้เป็นที่สุขสำราญสราญรมย์เอย.
               ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙