เหมันต์เศร้าเคล้าสายลม

แก้วประเสริฐ

               เหมันต์เศร้าเคล้าสายลม 

          ลมโชยพัดเฉื่อยฉิวพลิ้วยอดไม้
ระเนนไหวอ่อนลู่ดุจพู่สยาย
ใบบ้างปลิวล่วงหล่นปนกระจาย
ลมเหนือปรายผันผวนชวนหนาวเย็น
           ยืนทอดสายตานภาแลใสกระจ่าง
ช่างเวิ้งว้างพร่างพรายไร้เมฆเห็น
นกบินเล่นเฉวียนฉวัดกวัดกระเซ็น
หยอกเย้าเล่นชวนสล้างสว่างอารมณ์
          กลิ่นหอมดอกชมนาดประหลาดจิต
ช่อมาลีผลิตแข่งดอกแก้วแพร้วงามสม
พุดซ้อนเจ้าสนองเสนอละเมอปม
แสนภิรมย์ลมหนาวเคล้าเยือนกาย
          ให้สะท้านสั่นเข้าไปในห้วงอก
วิประโยคโศกสุมรุมมิหาย
ยามหน้าหนาวเคล้ารักมักกลับกลาย
สุดเสียดายมลายรักจากภูพิงค์
          เมืองเหนือเอยเชลยรักจักใคร่หวน
อากาศล้วนชวนรำลึกนึกถึงหญิง
ดอกเอื้องหลวงหอมสะพรั่งดั่งมนต์จริง
แล้วทุกสิ่งสิ้นสลายมลายไป
           ลมพัดโยกโศกกล้ำกลับทรวงคิด
ทั้งชีวิตปลิดผันมิสดใส
โอ้รักเอ๋ยเคยหลงเพ้อละเมอไป
เจ้าหวานใจเหตุไฉนให้ปรวนแปร
          เหมันต์หนาวเคยเคล้ารักมักมาถึง
ให้ตราตรึงซึ้งห้วงในดวงแข
ฟ้าสกาวดาวนับพันนั้นยากแล
ตะละแม่ดาวเหนือเผื่อหวังครอง
          ลมพัดโยกโบกหัวใจให้สะท้อน
ลมเหนือผ่อนซ่านผิวกายมิสนอง
อ้อนหัวอกหมกหทัยไร้เคียงปอง
จึงยืนจ้องมองนภาร้างเดียวดาย.
               ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙