ภาษาเพชรในขุนช้างขุนแผน

น้ำตาหมอก

เพลงเสภามากล่อมถนอมแนบ  		
ใจก็แทบสะท้านสะทึกถี่
หวานน้ำคำย้ำเตือนทุกเดือนปี  		
นึกถึงที่ที่จากมาไม่เว้นวาง
	
ว่า  โอ้พิมนิ่มนวลของเณรแก้ว  		
เจ้าไปแล้วจะรำลึกถึงพี่บ้าง
ฤางามปลื้มแม่จะลืมน้ำใจจาง  		
แต่ครุ่นครางครวญคิดจนค่อนคืน 
	
ลมหนาวหอบไอหนาวเมื่อคราวรุ่ง  	
ประทิ่นปรุงเปรียบคำร่ำสะอื้น
ขยับกรับรับทำนองต้องกล้ำกลืน  		
สุดจะฝืนใจรักจากแม่พิม
	
 ประจงจูบลูบผมแล้วชมพักตร์   	
ช่าง  น่ารักนวลเนื้อเจ้านิ่มนิ่ม 
 น้ำตาคลอเปี่ยมอยู่เรียมริม  		
เจ้าเยื้อนยิ้มสักหน่อยเถิดกลอยใจ 
	
เจ้าหันหน้ามาหามองพี่บ้าง  		
จะเชยปรางเช็ดช้ำน้ำตาให้
ต่อแต่นี้พี่ไม่ร้างให้ห่างไกล  		
สนิทในขวัญข้าวไม่คิดคลาย
	
 เจ้าลืมนอนซ่อนพุ่มกระทุ่มต่ำ  		
เด็ดใบบอนช้อนน้ำที่ไร่ฝ้าย
พี่เคี้ยวหมากเจ้าอยากพี่ยังคาย  		
แขนซ้ายคอดแล้วเพราะหนุนนอน 
อิ่มเอิบใจได้ฟังเพลงวังเวงแว่ว  		
ผ่านลมแผ่วเพราะล้ำคำอักษร
คิดถึงพิมพิลาไลยใจอาวรณ์  		
จะนอนขอนไม้ป่าพนาลี
 ลำดวนเอ๋ยจะด่วนไปก่อนแล้ว  		
ทั้งเกดแก้วพิกุลยี่สุ่นสี
จะโรยร้างห่างสิ้นกลิ่นมาลี  		
จำปีเอ๋ยกี่ปีจะมาพบ 
รสสุคนธ์ปนแป้งแต่งคำหอม  		
พวงพะยอมยามกลิ่นรินตลบ
โอ้ละหนอคลอเคล้าเฝ้าประคบ  		
เดี๋ยวคงจบจากไปไม่ทันลา
สิ้นเสน่ห์เสภามาเมื่อค่ำ  			
ลมเฉื่อยฉ่ำเห่ช้ามาแนวป่า
กรับกระเด็นเป็นสองต้องโรยรา  		
ถวิลหาถึงพิมพิลาไลย