ย้อนรักสลักห้วงจิต

แก้วประเสริฐ

                     ย้อนรักสลักห้วงจิต
          ที่รักจ๋าเคยเพน้าเคล้าเคลียพรอด
แสนอ้อนออดวอนร่ำพร่ำคำหวาน
เลิศพริ้งแพร้วแวววับชั่วกาลนาน
อนันต์กาลหมั่นปลูกรั้งฝังห้วงใจ
          ความหวานฉ่ำล้ำลึกผนึกเป็นช่วง
สร้อยร้อยบ่วงห่วงคล้องอร่ามใส
ฉากวัยรุ่นหนุนเนื่องส่องอำไพ
เฉิดไฉไลวาบหวานปานมนต์ทิพย์
          รักเอ๋ยหนอพอบรรจงลงเคียงข้าง
หัวใจสล้างค้างหายคล้ายถูกขลิบ
ใบมีดน้อยร้อยวาจาล้วนกระซิบ
ดาวระยิบพริบพร่างกระจ่างตา
          รักครั้งแรกแฝงไว้ด้วยใจจิต
ช่างแนบสนิทติดตรึงซึ้งห้วงหา
สิ่งระกำช้ำชอกนะแก้วตา
ล้วนนำมาปั่นป่วนรัญจวนคราง
          สิ้นสลายหน่ายรักมิได้แจ้ง
อกแห้งแล้งแหนงหน่ายยากสะสาง
ลืมรสก่อนเคยเร้าเฝ้าละวาง
ให้อ้างว้างร้างหายไกลจากจร
          อารมณ์ป่วนชวนกลับระยับสนิท
ปล่อยชีวิตลอยละล่องดุจลูกศร
ไม่ยึดเหนี่ยวในรักหักอาวรณ์
บทสะท้อนสอนสั่งบุพกาล
          พลันตั้งจิตอธิษฐานเรื่องความรัก
ไม่ขอชักหักลงมิกระสานติ์
ความบาดเจ็บเหน็บหนาวเมื่อวันวาน
มันร้าวรานมิกระจ่างร้างแรมลา
          โอ้จันทร์เอ๋ยพราวพร่างกระจ่างฟ้า
มวลดาราเป็นคู่อยู่ปรารถนา
ข้ากลัวรักชักชวนไม่นำพา
ขอเดือนดาราเคียงคู่สู่ราตรี.
             ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙