แว่วสำเนียงเสียงอดีต

แก้วประเสริฐ

                     แว่วสำเนียงเสียงอดีต
          วาบหวานหวามล้ำพิลาสประหลาดหนอ
อดีตล้อคลอเคล้าเร้าใจผวน
อ้อยอิ่งเสียงพริ้มพรายอาลัยชวน
ให้นึกหวนล้วนรำลึกอดีตกาล
          สำเนียงถ้อยร้อยรสหมดจดเหลือ
เหมือนจุนเจือสายสวาทพาดไพศาล
สุดเสกสรรพะนอรักจักวันวาน
สั่นสะท้านห้วงหทัยไร้หวนคืน
          สะอื้นอกฟกสะท้อนร่อนบินหา
แก้วกานดาอยู่ไหนให้สุดฝืน
เคยล้อเล่นหยอกเย้าแสนชื่นมืน
วันนี้ตื่นขึ้นมาหามีนาง
          สายฝนโปรยโรยละอองงามผ่องใส
สุดวิไลได้สบแสงอรุณสาง
เป็นสายรุ้งพุ่งโรจน์ดุจจับวาง
คอนอ้างว้างร้างคู่เหมือนอย่างเคย
          แนวพฤกษาคลาคล่ำด้วยหยาดฝน
ไหลเวียนวนหล่นล่วงสุดเฉลย
บินหลาดงคงซุกใต้ปีกมิเสบย
ใจเจ้าเอ๋ยขมิ้นน้อยสุดกลอยใจ
          ยินเสียงแจ้วแว่วหวานปานระริก
สะดุ้งพลิกระริกระรี้ที่ฝนสลาย
เหลียวแหงนมองจ้องหาพฤกษาไกล
บนกิ่งไม้ขมิ้นดงหลงเสียงครวญ
          หลับตาพริ้มลิ้มรสหมดความฝัน
ที่เฉิดฉันท์ว่าได้พบสบกำสรวล
แสนหวนหาขมิ้นน้อยกลอยใจชวน
คงมิหวนกลับมาสู่คลาคอน
          ร่างสะท้านสั่นระริกพลิกล่วงหล่น
ลงตรงโคนแมกไม้ใจสลอน
แตกซ่านซ่าตาริบหรี่รักอาวรณ์
สุดร้าวรอนนอนแดดิ้นสิ้นชีวา.
         ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙