แว่วเสียงนางครวญ

แก้วประเสริฐ

                     แว่วเสียงนางครวญ
          สำเนียงแจ้วแว่วหวานซึ้งซ่านโศก
ประโลมโลกพลิกห้วงล้วนหวนหา
อ้อยอิงเอิบเนิบนาบจับวิญญาณ์
ดุจนำมาภาพหลังครั้งระทม
          บ่มบอกความในใจสลายยิ่ง
รักระวิงอิงไว้แสนขื่นขม
ช้ำทั้งนอกข้างในใจระบม
เธอครวญพรมเสียงสั่นเร้ารัญจวน
          โอ้ความรักมักช้ำระกำจิต
ยากจะปลิดไขว่คว้ามากำสรวล
สิ้นเสียแล้วแนวทางต้องโศกครวญ
ให้หันหวนล้วนเพลงกล่อมอารมณ์
          ยืนฟังเสียงมองดูหมู่แมกไม้
ที่ปลูกไว้รายเรียงเคียงเหมาะสม
บางออกดอกหยอกล้อภมรดม
มัณฑนารมหยาดน้ำกลางกลีบใบ
          เสียงหวานฉ่ำล้ำลึกกึ่งออเซาะ
สุดฉอเลาะเพราะพริ้งสิ่งสดใส
เข้าโน้มเคล้ากลิ่นหอมซาบซึ้งใจ
ของดอกไม้ให้ซ่านพล่านความคิด
          โอ้กานดาช่างหวนชวนใฝ่ฝัน
ดวงใจนั้นรัญจวนอยากใกล้ชิด
ชวนน้องมาชมดอกไม้ไมตรีจิต
เพื่อสนิทมิตรสหายคลายกังวล
          โลกใบนี้มีไว้ให้คลายโศก
อย่าวิปโยคดวงใจให้สับสน
สิ่งที่ดีมีล้นหลายหลากปน
หากแยกจนเหลือไว้ให้เปรมปรีดิ์
          เพียงคำนึงพึงคิดมิอาจสม
จนสายลมพัดกระจายไม่สบศรี
เสียงเพลงหายมลายลับจากชีวี
ม่านฤดีคงประสบพบแนวทาง.
        ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙