เป็นทุ่งนาแห่งความเหงา เป็นสายลมเบาที่พัดผ่าน เป็นความร้างลาที่เนินนาน เป็นตำนานของผืนดินถิ่นทำเนา เป็นภาพปลาฮุบเหยื่อที่เหลืออยู่ เป็นแค่คูคันนาที่แดดเผา เป็นเพียงซากความหลังที่บางเบา เป็นดั่งเสาค้ำคนให้อิ่มเอม
วิจิตร ภู่เงิน 4 พ.ย. 2547 12:36 น. - ID 64880 
1947
19
0
4 พฤศจิกายน 2547 12:40 น. - comment id 363553
แต่งได้ดีค่ะ ผู้หญิงไร้เงาอยากร่วมแจมนะค่ะ แต่งานแบบนี้แต่งไม่เป็นค่ะ เลยขอติดไว้ก่อน อิอิ
4 พฤศจิกายน 2547 13:22 น. - comment id 363616
ผุ้หญิงไร้เงา วิจิตรก็แต่งไม่ค่อยเป็นครับ แต่ว่าจิตรว่าอยู่ที่ความพยายามจะแต่ง และความสนใจในแนวกวีมากกว่าครับ
4 พฤศจิกายน 2547 13:49 น. - comment id 363641
กวีแนวนี้น่าสนใจค่ะ เห็นภาพสวยงามและมีสิ่งแอบแฝง
4 พฤศจิกายน 2547 14:01 น. - comment id 363651
ใช่ค่ะ อ่านบทกวีคุณลำน้ำน่านทีไร มีใจเขียนต่อยาวทุกทีเหมือนกัน เมื่อคืนก็มีอีกบท เก็บไว้ใน โน้ตแพ้ทหรือออกมาแล้วไม่แน่ใจค่ะยังไม่ได้เปิดเข้าดูไฟล์
4 พฤศจิกายน 2547 14:01 น. - comment id 363653
เป็นทุ่งนาแห่งความหวัง เป็นพลัง แห่งจุดหมาย เป็นความฝัน ในบั้นปลาย เป็นฝันร้าย ในความจริง...... แจมแบบทะแม่งๆหน่อยนะคะ.....จ๋อแจวจ้า
4 พฤศจิกายน 2547 14:48 น. - comment id 363675
ผมเองดีใจที่บทกลอนที่เขียนนั้นมีส่วนจุดประกายไฟฝันและไฟวรรณกรรมให้ลุกโชน นั่นถือเป็นความสำเร็จของเด็กน้อยคนหนึ่งครับ เขียนต่อไปนะครับ ผมจะติดตามอ่านทุกๆ ท่าน นะครับ
4 พฤศจิกายน 2547 14:49 น. - comment id 363678
กินข้าวมะคิกๆๆๆๆๆๆ
4 พฤศจิกายน 2547 16:58 น. - comment id 363771
กระดูกสันหลังของชาติ -_-.
4 พฤศจิกายน 2547 20:23 น. - comment id 363891
ลูกสาวชาวนา 100 % ค่ะ ถอน กล้า ดำนา เกี่ยวข้าว ทำมาหมดแล้ว เด็กๆๆนี่อ้อมรู้สึกตัวเองทำไมลำบากจัง ต้องหาบกล้า ลุยโคลน กลัวปลิงกัดด้วยค่ะ เหนื่อยมากๆๆ อิจฉาเพื่อนๆ ที่เขาสบาย แต่นั่นมันเป็นความรู้สึกวัยเด็ก เท่านั้นค่ะ ....แต่อยากจะบอกว่า ชาวนาไม่เคยร่ำรวย มีแต่จนลง หลายๆๆปัจจัย เป็นผู้กำหนด
4 พฤศจิกายน 2547 21:36 น. - comment id 363947
เรื่องราวแบบนี้ เห็นวิจิตรเขียนอยู่หลายเรื่อง ล้วนแต่ดี ๆ ทั้งนั้นครับ
4 พฤศจิกายน 2547 22:42 น. - comment id 364023
เป็นความหวังครั้งสุดท้ายที่พังลง เป็นแค่เพียงความมั่นคงเมื่อครั้งเขลา.. เป็นได้แต่ คนคุ้นเคย..คอยบรรเทา.. เป็นเพียงแค่ของเก่า..ที่เฝ้ารอ.. ..คิคิ แหวกแนวจ้า วิจิตร.. แวะมาอ่านจ้า วีนัสก่ะเจ้า
5 พฤศจิกายน 2547 00:01 น. - comment id 364120
เพียงพริ้ว สนใจ.. ก็แต่งเลยครับ วิจิตรเอาใจช่วย..
5 พฤศจิกายน 2547 00:03 น. - comment id 364121
พี่ทิกิ ครับ.. บางครั้งนั่งหลายชั่งโมงกว่าจะแต่งได้.. แต่เข้าไปเหมือนมันไหลไปตามอารมณ์
5 พฤศจิกายน 2547 00:06 น. - comment id 364123
คนเมืองลิง สุดยอดแล้วครับ..
5 พฤศจิกายน 2547 00:07 น. - comment id 364125
พี่ลำน้ำน่าน จริงๆนะครับพี่.. มันไหลไปตามอารมณ์เลยละ ...
5 พฤศจิกายน 2547 00:08 น. - comment id 364127
พี่เพราะรัก ไม่ยอมเรียกวิจิตรเลย นั่งโช้ยคนเดียว ....
5 พฤศจิกายน 2547 00:11 น. - comment id 364128
เอกเทอมี พ่อ แม่ ของวิจิตร.. เป็นกระดูกสันหลังของชาติ แต่วิจิตรเป็นกระดูกสันหลังยาวของชาติ
5 พฤศจิกายน 2547 00:19 น. - comment id 364129
ใจปลายทาง คุณอ้อมสุดสวย.. วิจิตรก็เป็นลูกของชาวนาเต็มขั้นครับ.. ทำเป็นทุกอย่างเหมือนกัน ภูมิใจ.. วิจิตรอยากเห็นคุณอ้อมตอนถอนต้นกล้า ดำนา เกี่ยวข้าว แข่งกับวิจิตรได้นะครับ.. วิจิตรดำนาได้สวยด้วยครับ มัดกล้าก็สวย เกี่ยวข้าวมัด มัดข้าวก็สวย แถมตอนเที่ยงส้มตำฝีมือวิจิตรก็ที่สุด.. วิจิตรรักอาชีพชาวนา...(ถ้ามันไม่จนนะครับ) สักวันวิจิตรคงหวนกลับไปเป็น...
5 พฤศจิกายน 2547 00:24 น. - comment id 364130
พี่ชัย ขอบคุณมากครับ..
5 พฤศจิกายน 2547 00:38 น. - comment id 364133
คุณวีนัส สิ่งของบางชิ้นบางอันค่าของมันก็เกิดขึ้นตามเวลาเหมือนกันครับ ยิ่งเก่า... ยิ่งนานวันค่าก็ยิ่งเพิ่มพูน แต่นั้นมันเป็นสิ่งของ! ไม่รู้เปรียบเทียบกันได้หรือเปล่า.. วิจิตรเชื่อว่า ...ถ้าเรามองคนอื่นอย่างมีค่า ค่าของตัวเราเองก็จะก่อเกิดตามมา.. ครับ
5 พฤศจิกายน 2547 00:42 น. - comment id 364134
เข้ามาแก้บทกลอนบทนี้ละครับ ใช้เป็นแต่เยอะไปหน่อย..
5 พฤศจิกายน 2547 20:31 น. - comment id 364669
นัดกันเลยมั๊ยค่ะ มาเกี่ยวข้างแข่งกัน ระวังเคียวเกี่ยวก้อย น๊า
5 พฤศจิกายน 2547 20:34 น. - comment id 364671
*/* วิจิตร.. ผิดนะคร๊าบบบบบ.. คนเก่าๆ เนี่ย...มีค่าค่ะ แต่เป็นปูชนียบุคคลที่ควรรักษายิ่งค่ะ คิกคิกคิก.. แวะมาแซวอีกทีคงไม่ว่ากันนะคะ วีนัสก่ะเจ้า
8 พฤศจิกายน 2547 15:15 น. - comment id 366123
ฟ้าสีเทา คนเก่า ยังคงอยู่ ยืนเคียงคู่ วัฒนธรรม ประจำบ้าน เจ้าทุยแก่ เดินเขยก มาด้วยกัน ล้วนเบิกบาน หลังเสร็จ จากปักดำ อีกไม่นาน ข้าวจะเขียว เคียวจะขาว ต้องคมวาว เตรียมไว้ ได้อิ่มหน่ำ สีเหลืองทอง เต็มท้องทุ่ง ช่างงามล้ำ ทุกถ้อยคำ สุขล้น เต็มดวงใจ นี่หรือข้าว ของชาวนา หน้าเป็นเมี่ยง ที่หล่อเลี้ยง คนทั้งโลก ให้เติบใหญ่ น่าภาคภูมิ มีความสุข กว่าสิ่งไร ขอส่งใจ เป็นพลัง ทั้งแผ่นดิน แวะมาเยี่ยมท่านวิจิตรค่ะ
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
