..๏ เจ้าปีกบางหวังบินตราบสิ้นฟ้า งามสง่ายามโบกเหนือโลกใหญ่ แม้ลมแรงยังประคองสองปีกไกว ด้วยแรงใจพร้อมท้าแม้ฟ้าดิน เจ้านอนตากเปลวแดดที่แผดร้อน ความอดทนจึงผ่อนคลายร้อนสิ้น เหมือนนอนอยู่ใต้คลื่นหมื่นเมฆินทร์ ที่องค์อินทร์เสกไว้ให้บังตัว เจ้าเจรียงเสียงเร้าเฝ้ารังไม้ รังที่ไร้หลังคากันฟ้ารั่ว รังที่เป็นห้องนอนและห้องครัว รังที่เหมือนเขตรั้วกันภัยพาน เจ้าปีกบางเริ่มกระเถิบเขยิบขา ในไม่ช้าเทียวรอบขอบรั้วบ้าน รังเคยใหญ่ไยเล็กยามคืบคลาน ยิ่งผ่านนานเนิ่นไปคล้ายเล็กลง เจ้าเริ่มมีไหมหนามาปกเนื้อ เริ่มขยับปีกเพื่อเกื้อแรงส่ง ด้วยพากเพียรไป่ท้อรอแรงยง เพื่อสู่พงผืนฟ้าชลาลัย จนถึงวันวัดใจไปสู่ฝัน เจ้าหวาดหวั่นว่าจะผินบินรอดไหม หากพ่ายแพ้ชีวันแค่บรรลัย แม้นมีชัยได้ฟ้ามาห่มตัว สัญชาตญาณปลุกใจให้ลุกตื่น แล้วหยัดยืนสงบใจมองไปทั่ว แม้นมาดมั่นแต่อกสั่นหวั่นระรัว หากพ้นกลัวตัวก็พ้นจากก้นรัง กระพือปีกแหงนหน้าสู่ฟ้าฝัน อัศจรรย์ดั่งเวทมาเสกสั่ง ปีกกระพือรุดไกลในพลัง บินผ่านฝั่งเพรียกฝันทะยานฟ้า ๚ะ๛
อัลมิตรา 31 ต.ค. 2547 23:22 น. - ID 64661 
2124
23
0
31 ตุลาคม 2547 23:25 น. - comment id 361227
อยากมีปีกจังค่ะ
1 พฤศจิกายน 2547 00:19 น. - comment id 361237
. โผผินบินไปสู่ปลายฝัน คงมั่นหมายจิตหรือคิดถอย เงาคลุมจักคลี่ ได้รี่ลอย ฟ่องฝอยเมฆาและฟ้าคราม
1 พฤศจิกายน 2547 06:56 น. - comment id 361314
มาเป็นกำลังใจให้เช่นกัน...จ้าๆๆๆ
1 พฤศจิกายน 2547 08:24 น. - comment id 361334
หน้าส่วนตัว
ในเรื่องฟักตัวบินเดี่ยว เอแปลกนินามปากกาบินคู่ หรือว่าตาฝาดไปอ่านไม่เข้าใจ นิ
แก้วประเสริฐ.
1 พฤศจิกายน 2547 09:45 น. - comment id 361374
อยากยิ้มกว้าง ๆ ^_________^ อยากมีฝันร่วมด้วยจัง...
1 พฤศจิกายน 2547 09:57 น. - comment id 361385
คุณเพียงพลิ้ว ..ขอบคุณมากค่ะ ที่แวะมาเยือน คุณรัถยา.. จะติดปีกบินไปไกลสุดฟ้า ท่องทั่วหล้าตามใจที่ใฝ่ฝัน จะเหินหาวคว้าดาวเย้าเจ้าจันทร์ โฉบตะวันเหยียบเมฆาคราโบยบิน คุณผลิใบ ..ขอบคุณมากค่ะ คุณแก้วประเสริฐ ในเรื่องฟักตัวบินเดี่ยว เอแปลกนินามปากกาบินคู่ หรือว่าตาฝาดไปอ่านไม่เข้าใจ นิ อยากจะตอบคุณแก้วประเสริฐโดยละเอียด แต่ทว่าอัลมิตราขอยกคำตอบนี้ให้คุณรมย์ บุรินดีกว่าค่ะ คุณแก้วประเสริฐจะได้กระจ่างกว่านี้ค่ะ คุณฟา .. ขอบคุณมากค่ะ มิตรภาพตราบสิ้นฟ้า
1 พฤศจิกายน 2547 10:24 น. - comment id 361407
งดงามมากๆๆๆๆๆๆๆๆเลยค่ะ ชื่นชมในผลงานเสมอนะค่ะ แต่งได้ดีทุกคนเลยค่ะ
1 พฤศจิกายน 2547 11:55 น. - comment id 361454
สกุณาวิหคเหิน กรีเดิน ณ ไพรสาน สุมาลีผลิแย้มบาน มิทันทานจะเด็ดดม พระอาทิตย์ซะสาดแสง นภาแกล้งพระสาดสม สกุณานภาพรม วิหคสมฤทัยปอง +-*-+ +-*-+-*-+ปู๊ชายอารมดี๊ดี+-*-+-*-+ +-*-+
1 พฤศจิกายน 2547 12:51 น. - comment id 361483
ผมเคยคิดว่าผมอยากเป็นนกนะครับ อยากบินไปไหนก็ได้ ถึงจะไม่ไกลก็ขอให้ได้บินไป ค่อยๆบินไปก็ได้ อยากเป็นนกกระจอก จะได้กินเศษอาหารเหลือในจานในโรงอาหาร แบบว่าเคยเห็นนกกระจอกมันทำไงครับ แบบว่ากินฟรีไงครับ อิอิ เพราะบางทีก็เสียดายทำไมเค้ากินไม่หมด เพราะข้าวเกิดมาเพื่อให้เรากิน ไม่ได้เกิดมาให้เราทิ้งเนาะ ^o^
1 พฤศจิกายน 2547 14:27 น. - comment id 361566
คิดถึงจังเลยค่ะ สาวน้อย ... ของฉัน สบายดีไหม ส่วนทักเกือบสบายค่ะ สวัสดี คุณอัลฯ คุณ คุณ ทุกท่าน ป.ล เที่ยวทุกอาทิตย์เลยหรือคะ ดีจัง
1 พฤศจิกายน 2547 19:07 น. - comment id 361795
ผกโผผินบินไปในโลกฝัน ไม่หวาดหวั่นลมฟ้าท้าผยอง ระยะทางยิ่งห่างไกลให้ประครอง อาจจำต้องโดนพายุสู้ต่อไป
1 พฤศจิกายน 2547 20:14 น. - comment id 361850
^_^ แต่งได้ดีจริงๆเลยค่ะ มาชื่นชมผลงานค่ะ
1 พฤศจิกายน 2547 21:34 น. - comment id 361886
คุณผู้หญิงไร้เงา .. ขอบคุณมากค่ะ คุณผู้ชายอารมณ์ดี .. ขอบคุณมากค่ะ คุณextreme life .. หลายครั้งที่อัลมิตรานั่งนึก อยากเป็นโน่นเป็นนี่ อยากเป็นอิสระต่อพันธะที่รุมล้อม อยากบินไปให้ไกลสุดขอบฟ้า แย่ตรงที่.. อัลมิตราไม่มีปีก ค่ะ คุณทักทาย .. คิดถึงเช่นกันค่ะ ไม่สบายเป็นอะไรไปหรือคะ ต้องพบแพทย์ และทานยาตามที่แพทย์บอกนะคะ นอนแยะๆ คุณชัยชนะ .. ค่ะ แม้จะมีพายุ จำต้องสู้ต่อไป :) คุณคนเมืองลิง .. ขอบคุณมากค่ะ
1 พฤศจิกายน 2547 21:54 น. - comment id 361908
...เริ่มจาก..ภาคความฝันมีปีก.. ...และถ่ายทอดตัวอักษร ผ่านสื่ออิเล็คโทรนิคไปให้กับเพื่อนแดนไกล.. ...จนกระทั่ง เพรียกฝันทะยานฟ้า .. ...ซึ่งเคยประพันธ์ไว้เมื่อ 21 มีนาคม 2546 .. ...ยอมรับกับตนเองว่า เขียนทิ้งเขียนขว้างมิใช่น้อย .. ...และบอกกับตนเองเสมอว่า มีบางชิ้นงานที่มีความหมาย .. ...เช่นกัน เพรียกฝันทะยานฟ้า .. ...เขียนให้เพื่อนคนหนึ่ง ซึ่งไม่ได้มีสุขภาพแข็งแรงเช่นเรา ๆ .. ...ดักแด้น้อย เป็นชื่อที่ในกลุ่มเพื่อนจะรู้กันดีว่า หมายถึงใคร .. ...อัลมิตรา อยากจะทำอะไรเพื่อเพื่อนคนนี้ เพื่อปลุกปลอบใจ .. ...ให้ลุกขึ้นก้าวเดิน อีกครั้ง .. ...จนกระทั่งปีกว่าที่ผ่านไป บทกลอนเพรียกฝันทะยานฟ้า .. ...ถูกหยิบขึ้นมาเล่าขานอีกครั้ง โดยเพื่อนที่อยู่แดนไกล .. ...ซึ่งเพื่อนคนนี้ไม่รู้หรอกว่า อัลมิตราเป็นผู้เขียนบทกลอนนั้นเอง .. ...จากดักแด้น้อย กลายเป็นลูกนกอินทรี .. ...ตามสำนวนของผู้ชายที่ชื่อ รมย์ บุริน .. ...นกอินทรีที่มักจะทำรังที่ชะง่อนผาสูง หรือไม่ก็ที่ยอดต้นไม้ที่สูงที่สุด .. ...งานเขียนที่อาจจะดูธรรมดาแสนจะธรรมดา .. ...แต่ในความรู้สึกของอัลมิตรา .. ...ค้นพบว่า .. ...มีคนหนึ่ง เข้าใจสื่อที่อัลมิตราเขียน และตีความได้อย่างเข้าใจลึกซึ้ง .. ...ดักแด้ ลูกอินทรี ล้วนแต่เป็นสิ่งสมมุติทั้งสิ้น .. ...แต่ สิ่งที่เป็นไปแล้ว และยังคงเป็นเช่นนั้นตลอดไป .. ...คือ มิตรภาพที่ไร้พรมแดน .. บางบทตอนของข้อความสนทนา.. ป.ล. ๑. ถ้าคุณอัลประสงค์จะเกลาต่อให้สำนวนนุ่มขึ้นก็ตามสบายเลยครับ :-) ป.ล. ๒. ที่จริงอยากให้เป็นลูกนกอินทรี เพราะนกอินทรี ชอบทำรังที่ชะง่อน ผาสูง หรือไม่ก็ที่ยอดต้นไม้ที่สูงที่สุด ดังนั้นจะรับกลอนตรงอดทนตากแดดพอดี ^__^ ป.ล. ๓. จะเอาไปแปะไว้ในบ้านกลอนก็ตามสบายเลยครับ โดยธรรมเนียมทั้งสอง คือ ควรจะให้ผู้คิดคนแรกและ สุภาพสตรีนำหน้า จึงควรเป็น อัลมิตรา - รมย์ บุริน ครับ อัลมิตราเพียงแต่เกลาบางคำเท่านั้น แต่น้อยมาก เพราะอัลมิตราอยากให้คงความเท่าที่คุณรมย์ มีเจตนาเดิมเขียนไว้ ดังนั้น ข้อความทั้งหมดที่กล่าวชื่นชมมา อัลมิตราขอรับไว้เพียงทางผ่านเพื่อส่งมอบต่อคุณรมย์ บุริน ค่ะ มิตรภาพตราบสิ้นฟ้า ..
1 พฤศจิกายน 2547 22:12 น. - comment id 361923
มาเยี่ยมชมนะ ..อัลมิตรา..ความหมายสวยงามและชัดเจนดีครับ... โอกาสหลังจะลองเขียนทำนองนี้บ้าง ขออนุญาตไว้เลยแล้วกัน แบบชอบลอกเลียน.. สวัสดีนะครับ..
1 พฤศจิกายน 2547 22:32 น. - comment id 361946
คุณผู้เฒ่า .. เนื้อความ เนื้อกลอน 95 % เป็นของคุณรมย์ บุริน ค่ะ อัลมิตราเป็นเพียงผู้ผ่านตามาก่อนคุณผู้เฒ่าเพียงคืน คำชมใดๆ จะส่งมอบให้กับเจ้าของผลงานที่แท้จริง ค่ะ ส่วนที่คุณผู้เฒ่าขออนุญาตไว้ ยินดีมากค่ะ หากงานเขียนใด จะก่อให้เกิดแรงบันดาลใจ ทั้งนี้คงเป็นพันธมิตรกันได้ดีในสกุลวรรณศิลป์ ค่ะ
1 พฤศจิกายน 2547 22:49 น. - comment id 361964
ฉันเองก้อยังไม่รู้เลยว่าทำไมฉันไม่ยอมก้าวเดินเหตุผลที่แท้จริงคืออะไร ... ในเมื่อฉันเจอบางสิ่งที่เฝ้ารอแล้วแต่ทำไม? ความไม่แน่ใจในสิ่งที่มุ่งมั่น ทำให้จิตใจไม่เข้มแข็งฉันพยายามนิ่งโดยการนั่งสมาธิเผื่อฝึกจิตให้เข้มแข็งอยู่นาน แต่หลายๆครั้งย่อมมีสิ่งก้าวเข้ามาทำลายมันเสมอ... หลายครั้งที่ท้อ แต่พยามสู้ แต่เมื่อสู้มาถึงจุดหนึ่งฉันก้ออยากอยู่เงียบๆ การพบความล้มเหลวในหลายครั้งทำให้ฉันหยุดนิ่งเพื่อรอ ...
1 พฤศจิกายน 2547 23:05 น. - comment id 361986
ยัยไหมอาจรอเพียงคนผู้เดียวที่จะพายัยไหมให้ก้าวเดิน แต่ ยัยไหม อาจจะลืมนึกไปว่ายังมีอีกหลาย ๆ คนที่เฝ้ารอให้ยัยไหมก้าวเดินเช่นกัน ลุกขึ้นเถิด ในเมื่อกำลังใจทั้งหมดหลั่งไหลมาสู่หัวใจที่อ่อนล้าของยัยไหม ซึ่งนับวันยิ่งจะพูนเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ อย่าปลดพลังใจด้วยเพียงคำว่า หยุดรอ .. จุด ๆ นั้น นิ่งได้ สักระยะ และควรก้าวผ่านอยากภาคภูมิเสียที
2 พฤศจิกายน 2547 21:38 น. - comment id 362571
พี่ๆแต่งกลอนกันเก่งจัง เมื่อไรเราจาแต่งได้ยังงี้บ้างน๊อToT มาทักทายค่า...ฝันดีนะค๊า
2 พฤศจิกายน 2547 22:56 น. - comment id 362625
ศานติจงมีแต่ท่านช็อกโกแล็ต .. เขียนกลอนเพื่อความสุข เมื่อคุณมีความสุขกับการที่ได้เขียน เท่านี้ก็คุ้มค่าแล้วค่ะ :)
3 พฤศจิกายน 2547 15:44 น. - comment id 363016
บินสวนกันอย่าลืมทักทายกันบ้างนะครับ แวะมาเยี่ยมครับช่วงนี้งานมากไม่ค่อยมีเวลาเขียนเลย
3 พฤศจิกายน 2547 17:49 น. - comment id 363074
:) คุณต้องพักผ่อนและดูแลตัวเองบ้างนะคะ อากาศเปลี่ยนไป ทางเหนือคงหนาวแล้ว ค่ะ
3 พฤศจิกายน 2547 23:09 น. - comment id 363246
สวัสดีทุกท่านครับ คุณอัลมิตราครับ ที่จริงผมให้เครดิตกับคนคิดได้ก่อนเสมอ เหมือนกับการเดิน ก้าวแรกย่อมสำคัญที่สุด เหมือนกับ การกิน คำแรกย่อมอร่อยที่สุด ^__^ + + + + + + + + + + คุณแก้วประเสริฐครับ บางครั้งคนเราย่อมคบมิตร แล้วสนทนาเรื่องราวที่สนใจร่วมกัน บางครั้งคนเรา ก็ไตร่ตรองเรื่องราวที่ต่างร่วมสนทนากัน บางครั้งคนเรา ก็อยากอยู่เงียบ ๆ สบาย ๆ แล้วนั่งเขียนงานที่เกี่ยวกับ ความเห็นของเพื่อนคนนั้นผสานกับความเห็นของตัวเรา และบางครั้งคนเราก็มีความสุขใจยามมองย้อนไปในงาน ที่ได้สร้างขึ้นมา เพรียกฝันทะยานฟ้า (๒) เป็นผลลัพธ์ จากสิ่งที่ผมกล่าวมาครับ ^__^ + + + + + + + + + + ถึงใยไหม... มีแต่คนให้กำลังใจใยไหมนา ^__^ + + + + + + + + + +
3 พฤศจิกายน 2547 23:39 น. - comment id 363272
:) ขอบคุณค่ะ คุณรมย์ บุริน ขอบคุณสำหรับมิตรภาพที่มีต่อกัน
4 พฤศจิกายน 2547 21:47 น. - comment id 363957
อิ อิ กลอนเพระจังเลยค่ะ อิ อิ ดีจริง ๆ เลยอ่ะ....
4 พฤศจิกายน 2547 22:16 น. - comment id 363998
:) ขอบคุณค่ะ คุณลอยไปในสายลม จะบอกคุณรมย์ บุรินให้ค่ะ ..
6 พฤศจิกายน 2547 00:10 น. - comment id 364805
ฝากถึงเจ้าหมูรมย์(รบกวนกระทู้ของอัลมิตราที่รักหน่อยน่ะจ๊ะคนดี จุ๊บๆๆๆๆ...) เดี๋ยวนี้เขียนข้อความถึงเพื่อนฝูงเนี่ยสั้นไปน่ะ... อิอิอิ แต่ก้อแทงกิ้วจ๋าเจ้าหมูอ้วน
6 พฤศจิกายน 2547 21:40 น. - comment id 365223
กางปีกมุ่ง..สู่ฝัน..มิหวั่นท้อ ไม่รั้งรอ..ขอไฝ่..ตามใจหวัง สร้างชีวิต..เริ่มต้น..พ้นรวงรัง ด้วยพลัง..แห่งใจ..ในตัวเอง ............................................. ขอบคุณสำหรับคำอวยพรนะคะ .............................................
8 พฤศจิกายน 2547 22:56 น. - comment id 366460
ฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉฉ ไปเหินฟ้าที่ไหนหายไปนาน โปรดขานไข ให้ปรากฎในใจไอซ์หน่อยหนา .......ปกติต้องลงกลอนทุกวันแล้วนี่หายไปไหนจ้ะ
8 พฤศจิกายน 2547 23:17 น. - comment id 366480
ได้เลย ยัยไหม จะบอกให้ค่ะ คุณเมจิค ขอบคุณมากค่ะ ไอซ์ ..โห มีการทวงกลางอากาศ ลงให้ทันทีเลยค่ะ เป็นกาพย์ห่อกลอน อยู่ด้านบน นะคะ
21 พฤศจิกายน 2547 00:15 น. - comment id 374294
....ทางสั้นยาว ก้าวหนึ่ง ควรพึงคิด พาชีวิต ให้สุด ถึงจุดหมาย ฝ่าขวากหนาม ความหวั่น อันตราย จะดีร้าย ฟันฝ่า อย่าหยุดเลย... ..................สวัสดีครับ....................
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
