มโหสถบัณฑิต ตอน ๒๖ (เรื่องสมรสสมรัก)

กุ้งหนามแดง

วันเวลาผันผ่านกาลปรากฏ
มโหสถปราดเปรื่องเฟื่องอักโข
จากเด็กสู่ผู้ใหญ่ถึงวัยโต	
ไม่คุยโวยังอ่อนน้อมและถ่อมตน (๓๓๓)
พระนางอุทุมพรแนะนำให้
หาสะใภ้มาเถิดประเสริฐผล
มโหสถขอเวลาหาด้วยตน
เลือกหาใครสักคนตนถูกใจ (๓๓๔)
เขาปรับเปลี่ยนแปลงเร้นเป็นช่างเสื้อ
อำนวยเอื้อซ่อมเสื้อผ้าหน้าสดใส
มุ่งหน้าสู่ทิศอุดรจรจากไป
หมู่บ้านใหญ่อุตตระวมัชคาม (๓๓๕)
เบญจกัลยาณีตระกูลเก่า
อยู่กับเหย้าพ่อแม่ลูกผูกพันสาม
บัดนี้กลับตกยากลำบากความ
หนึ่งอนงค์นงรามนามอมร (๓๓๖)
บิดานางไปไถนาตั้งแต่เช้า
หน้าที่เฝ้าส่งอาหารงานสมร
มโหสถและเห็นนางระหว่างจร
ดังโดนศรปักอกตกถูกกัน (๓๓๗)
ต่างสบตารู้ว่าอานุภาพ
รักกำซาบซึ้งทรวงบ่วงสวรรค์ 
มโหสถคิดทดสอบปัญญาพลัน
รู้ไหมนั่นข้อความใบ้นัยที่มี (๓๓๘)
จึงยื่นมือออกไปและกำไว้
มีความนัยโสดหรือเปล่าเจ้าโฉมศรี 
นางแบมือตอบให้รู้คู่ไม่มี
ถามคนดีมีชื่อว่าอย่างไร (๓๓๙)
ทั้งอดีตปัจจุบันอนาคต
ไม่ปรากฏว่าข้ามีคำนี้ไข
มโหสถรู้นามความเป็นไป
บอกนางไปว่าอมรใช่ไหมนาง (๓๔๐)
เพราะอดีตปัจจุบันอนาคต	
ไม่ปรากฏไม่ตายใครมีบ้าง
ชื่ออมรคือไม่ตายทายถูกทาง
จะเดินทางไปไหนในครรลอง (๓๔๑)
นำข้าวให้บุพพเทพ..อ้อ! คือพ่อ
ท่านไปก่อสิ่งหนึ่งโดยส่วนสอง
ไปไถนาถูกคำตามทำนอง
อยู่ข้างหนองที่คนไปไม่กลับมา (๓๔๒)
ที่นาอยู่ข้างป่าช้าเป็นแน่แท้
ต่างคนแก้ปัญญาได้ไม่หนักหนา
นางเชื้อเชิญร่วมเข้าทานข้าวปลา
ปรารถนาถามทางบ้านนางเอย (๓๔๓)
นางให้คิดปริศนาก่อนหาพ่อ
เจ้าบัณฑิตคิดต่อพอเฉลย
เดินทางถึงบ้านนางกระจ่างเอย
เจอแม่เปรยชวนกินข้าวกล่าวขอบคุณ (๓๔๔)
นางอมรให้ข้ากินจนอิ่มหนำ
เมื่อจบคำแม่รู้ใจได้เกื้อหนุน
แนะนำตัวอาชีวะช่างปะชุน
คิดเจือจุนบ้านนางให้ห่างจน (๓๔๕)
จึงถามหาเสื้อผ้าที่ขาดเก่า
ซ่อมให้เปล่ารู้ชัดยังขัดสน
ฝีมือดีชาวบ้านมาสาละวน
รับจ้างด้นซ่อมปะสะสมเงิน (๓๔๖)
อยู่ร่วมบ้านสองสามวันหมั่นศึกษา
ดูปัญญาสูงลิ่วหรือผิวเผิน
จึงทดสอบหุงข้าวเจ้าดำเนิน
กึ่งทะนานอย่าเกินหุงหาที (๓๔๗)
เป็นข้าวต้มข้าวสวยและขนม
น่าชื่นชมนางตำข้าวขมันขมี
แบ่งสามส่วนแยกไว้ข้าวที่ดี
ต้มทันทีเป็นข้าวต้มสมใจปอง (๓๔๘)
ข้าวสวยนั้นหุงหาจากข้าวหัก
ขนมตักจากปลายข้าวไม่เสียของ
ครบสามอย่างตามสั่งยังทดลอง	
มโหสถนั่งมองตำหนินาง (๓๔๙)
ช่างหุงหาอาหารไม่ได้เรื่อง	
ทำเป็นเคืองหนักหนายังตาขวาง
นำอาหารผสมกันและเรียกนาง
มานั่งข้างเททั้งหมดรดตัวเธอ (๓๕๐)
แล้วไล่นางออกไปไม่แยแส
ดูให้แน่โกรธไหมในทีเผลอ
ไม่ว่าไรในอาการที่ผ่านเจอ
สม่ำเสมอในอารมณ์น่าชมเชย (๓๕๑)
มโหสถพอใจน้ำใจน้อง
จึงประคองด้วยไมตรีที่เปิดเผย
มอบผ้าดีหนึ่งผืนยื่นให้เลย
และยังเอ่ยให้ชำระล้างร่างกาย (๓๕๒)
พร้อมกันนั้นมอบสมบัติจัดให้เหมาะ
และพูดเพราะกับพ่อแม่ตั้งแต่สาย
จะดูแลนางนี้จนวันตาย
สองตายายบอกสิ้นข้ายินดี (๓๕๓)
ท่านให้ศีลให้พรก่อนจะจาก
เดินไกลมากจากบ้านผ่านวิถี
ร่มรองเท้าแม่อย่าดื้อช่วยถือที
แดดร้อนจี๋ไม่กางร่มเดินชมเพลิน (๓๕๔)
ในที่ดอนรองเท้านางไม่สวม
ดูกำกวมใส่ลุยน้ำต่ำตื้นเขิน
ใต้ต้นไม้นั่งพักบ้างกางร่มเกิน
มโหสถถามเกริ่นเป็นอะไร (๓๕๕)
ฉันกางร่มใต้ต้นไม้กันภัยหัก
หล่นมาจักป้องกันมิหวั่นไหว
สวมรองเท้าในน้ำมิวางใจ
หนามอยู่ใต้ไม่เห็นเป็นอันตราย (๓๕๖)
เมื่อถึงบ้านมโหสถยังทดสอบ	
ฝากนางมอบนายทวารประสานสาย
ส่วนตัวเองเข้าเคหะตระเตรียมกาย
ใส่สบายชุดข้าหลวงถ่วงเวลา (๓๕๗)
แสร้งให้คนข้างในออกไปเกี้ยว
ประเดี๋ยวเดียวหน้าม้านซานมาหา
จนสุดท้ายให้ฉุดนางเข้าบ้านมา
กัลยาเห็นงามงดเกินจดจำ (๓๕๘)
นางหัวเราะแล้วร้องไห้ให้สลับ
มโหสถถามกลับไยจึงขำ
นางหัวเราะเพราะเห็นลาภสั่งสมทำ	
ร้องไห้ซ้ำเพราะตายไปลาภไม่ตาม (๓๕๙)
มโหสถทำทีเป็นโกรธขึ้ง
ให้คนดึงนางกลับถิ่นสิ้นคำถาม
พอตกเย็นแอบสนิทชิดนงราม
คงติดตามไปที่เรือนช่างเหมือนเดิม (๓๖๐)
พอรุ่งเช้าส่งข่าวเข้าไอศวรรย์
พระทรงธรรม์ทราบความตามส่งเสริม
จัดสมรสพระราชทานงานประเดิม
เป็นจุดเริ่มเรียนรู้มีคู่ครอง (๓๖๑)