ชีวิตของฉันตอน2
ทรายกะทะเล
เริ่มไม่อยาก จากไปไหน ขอลาออก
พระคุณ ท่านไม่ให้ออก บอกให้เห็น
หากหนูออกไปไกล ทำไรเป็น
อยู่ตรงนี้ บินมาเป็นนางฟ้ากัน
ดิ้อสุกขีด ยืนกราน หนูขอออก
เขาก็บอกให้กลับไปคิดใหม่ให้กลับหัน
ไปกลับบ้านพักผ่อน เดือนนึงแล้วมากัน
ใหม่มาพลันทำต่อได้ปร๋อไป
เป็นอะไรหรือจำเป็นต้องลากออก
พูดไม่ออกบอกไม่ถูกหนูปวดหลัง
โถแก้ได้อย่าหิ้วกระเป๋าให้หนักพลัน
พระคุณท่านให้ โอกาส กลับไปตรอง
ไม่ให้เซ็นต์ไรทั้งนั้น ฉุกให้คิด
สับสนจิตสับสนใจให้ผยอง
บอกพ่อว่าเขาไม่ให้ออก นอกเขตตรอง
เราเป็นคนขอพ่อทำงานกับเขาเอง
พ่อบอกว่าโดดลงมาเลยลูกรัก
มาเป็นที่พักพิง หลายปีผ่านเหนื่อยฉับเฉง
พ่อบอกมา ลาป่วย ไม่มีเหตุผล 60วันเอง
ไม่ทำเพลง ทำงานก่อนกับพ่อ จะหายไป
หลายเดือนผ่านไม่โชว์อัพ จดหมายมา
อนุมัติพาให้ได้ ลาออกผ่าน ยิ้มสดใส
บริษัทท่าน แจ้งว่าขอขอบใจ
ทำงานให้ดีตลอดมา พาให้ รางวัล
รับบำเหน็จ เสร็จสรรพ์ กลับที่นั้น
จะต้องจำที่ให้เกิด บัญเจิดผล
จะไม่ลืม ขอพระคุ้มครองบฯ ของท่านเทอญ
ให้จงเจริญต่อไป ไม่ มี ภัย
เดินออกมา ช่วยรักษาผลประโยชน์
ของคนโชติช่วงเงินไปไร้เหตุผล
มาเป็นหนังหน้าไฟ ให้บัดดล
อยู่กันจน รอดได้ ไปได้ดี
ไม่มีภัยอีกแล้วนะพ่อจ๋า
ขอคุณพระเมตตาเราทั้งผอง
เราไม่เคยทำใครเดือดร้อนนอง
ลูกน้ำนองในใจ สงสาร พลัน
นอนตื่นมาทุกครั้งนึกถึงคนมีพระคุณ
เป็นคำจุนให้เหลือที่สดใส
ไม่อยากให้ ใครมาเข้าใจผิดไป
อย่าได้ มี อะไร กันอีก ปลีกเอกเทศไป