เพราะเคยเจ็บ ช้ำทน แต่หนหลัง สิ้นกำลัง ซวนซบ สลบไสล ไม่เคยมี หยาดทิพย์โถม ชะโลมใจ หิวกระหาย ร้างไร้ ใครดูแล กว่าจะหยัด ลุกยืน ขึ้นมาได้ เกือบไม่ไหว นั่งคอยรอ ด้วยท้อแท้ แทบดับดิ้น สิ้นสลาย ในดวงแด มีก็แต่ ซากจิต ที่ติดกาย ค่อยค่อยเติม ความหวัง ทั้งที่ท้อ ค่อยค่อยก่อ ความฝัน วันสุดท้าย ค่อยค่อยต่อ ใยชีวิต ให้ติดกาย กว่าจะหาย ได้ยืนยง ทะนงตน เพราะเรียนรู้ รับรส ในบทเศร้า ความเปลี่ยวเปล่า มองไป ใครไม่สน เจ็บคนเดียว ช้ำคนเดียว เปลี่ยวกมล น้ำตาล้น ผู้เดียว เหลียวหาใคร เห็นคนเศร้า เหงาจิต คิดสงสาร ความร้าวราน ระทด เก็บกดไว้ ฉันเคยอยู่ ด้วยฉันรู้ ฉันเข้าใจ แค่น้ำใจ ช่วยคืน ฟื้นอุรา เคยขื่นขม ตรมใจ บ้างไหมครับ มีใครดับ ความร้าวรอน ยามอ่อนล้า เคยมีไหม ทุกข์ระทม จมน้ำตา ผ้าเช็ดหน้า สักผืน ยื่นจากใจ @@@@@@@@@@@@@@@@@ ....เพราะเรามองกันด้วยตาเนื้อ.... @@@@@@@@@@@@@@@@@
20 ตุลาคม 2547 17:04 น. - comment id 354564
เคยมีใคร บอกไหม นะคนดี ว่าคุณนี้ ดีเลิศแท้ แลคนเหงา คอยดูแล แบ่งปัน ช่วยบรรเทา คอยดูแล หัวใจเขา คราวระทม.... หากวันนี้ มิมี ใครเข้าใจ หาว่าคุณ ทำให้ใจ ใครขื่นขม ฉันคนนี้ ขอเป็น คนหนึ่งคน คอยชื่นชม สิ่งดีดี ที่คุณทำ....
20 ตุลาคม 2547 17:08 น. - comment id 354567
แวะมาอ่านยามเย็นๆๆๆๆๆ...........
20 ตุลาคม 2547 17:22 น. - comment id 354572
เคยมีใคร บอกไหม นะคนดี ว่าคุณนี้ ดีเลิศแท้ แลคนเหงา คอยดูแล แบ่งปัน ช่วยบรรเทา คอยดูแล หัวใจเขา คราวระทม.... หากวันนี้ มิมี ใครเข้าใจ หาว่าคุณ ทำให้ใจ ใครขื่นขม ฉันคนนี้ ขอเป็น คนหนึ่งคน คอยชื่นชม สิ่งดีดี ที่คุณทำ....
20 ตุลาคม 2547 17:23 น. - comment id 354575
เคยมีใคร บอกไหม นะคนดี ว่าคุณนี้ ดีเลิศแท้ แลคนเหงา คอยดูแล แบ่งปัน ช่วยบรรเทา คอยดูแล หัวใจเขา คราวระทม.... หากวันนี้ มิมี ใครเข้าใจ หาว่าคุณ ทำให้ใจ ใครขื่นขม ฉันคนนี้ ขอเป็น คนหนึ่งคน คอยชื่นชม สิ่งดีดี ที่คุณทำ....
20 ตุลาคม 2547 18:26 น. - comment id 354611
55555....ท่านเรเรียกร้องความสนใจ..อิกและ ด้วยเหตุผลกลใดเล่า ท่านจึงเศร้าเสียน้ำตาให้อาลัย บอกปวดร้าวอ่อนล้าพาอ่อนไหว หรือมีใครเขาทำให้ช้าในดวงแด นอนแผ่หลาอ่อนล้าแทบสลาย หัวใจมิคลายความเศร้าหมอง แม้ผ้าเช็ดหน้าสักผืนไม่มีมากอง ไม่เป็นไรเดี๋ยวน้องประครองคอยปลอบใจ โอ๋...โอ๋ นิ่งนะคะท่าเร...สาวดำม่ะว่าท่าเร อีกแล้วค่ะ..นิ่งนะคะ..แต่..ช้า..แต่ ท่านเรคะกลอนคงพอได้นะคะ
20 ตุลาคม 2547 19:29 น. - comment id 354645
แสนอาลัย ในคำ ที่พร่ำหวาน ถึงแม้นาน ผ่านมา มั่นเสมอ มิอาจสิ้น ความรัก จักให้เธอ ถึงต้องเพ้อ เก้อเดี่ยว อยู่เดียวดาย ก็รักเขา ใจของเรา ให้เขาสิ้น มิเคยผิน เผื่อใจ ไว้ดั่งหมาย เมื่อรักเธอ ฉันเพ้อ เบลอแทบตาย แต่สุดท้าย คล้ายฉัน ฝันอยู่เดียว เศร้ามากเหรอครับท่านเร เย้ ๆๆๆๆๆ ทำไมเมกสุขใจจัง คิกคิก ยังงี้ไม่กล้าให้รับตำแหน่งท่านขุนแห่งบ้านลอนไทยแย้ว ฮิๆๆๆ หรือเราจะกลับมาสืบทอดเจตนารมณ์ท่านขุนแผนดีหว๋า ซาแวปปปปปปปปปปป...ปปปปปป +-*-+-*-+ +-*-+-*-+ปู๊ชายอารมดี๊ดี+-*-+-*-+ +-*-+-*-+
20 ตุลาคม 2547 19:44 น. - comment id 354662
สุดยอด ชื่นชมค่ะ
20 ตุลาคม 2547 20:12 น. - comment id 354684
โดนใจอย่างแรงเลยค่ะ
20 ตุลาคม 2547 23:31 น. - comment id 354811
เคยขื่นขม ตรมจิต ด้วยพิษรัก คราอกหัก รักรวด ปวดสมอง ด้วยความช้ำ กล่ำกลาย ให้ได้ครอง น้ำตานอง เต็มหน้า ทุกคราเลย แต่ยังดี ที่ยังมี คนใกล้ชิด เป็นดั่งมิตร คอยดูแล ไม่ทำเฉย แม้ไม่มี ผ้าเช็ดหน้า ผืนใดเลย แต่เพียงเอ่ย คำห่วงใย ให้เจือจุน ก็รู้สึก อยู่ดี เหมือนมีสุข เมื่อมีเพื่อน มาปลอบปลุก รักเกื้อหนุน ซึ่งคงจะ เหมือนตอนนี้ ที่ตัวคุณ นั้นขาดความ เจือจุน รักคุ้นเคย เลยมาเป็น คนใกล้ ให้ใจชิด เหมือนดั่งมิตร ที่เคยทำ พร่ำเพียงเอ่ย อยากบอกว่า ห่วงใย ใจคุ้นเคย กับคุณนั้น จึงได้เอ่ย เฉลยมา เอาเป็นว่า ผ้าเช็ดหน้า ผืนไม่ใหญ่ จะส่งให้ เอาไหม ให้รักษา คอยดูแล เกื้อหนุน อุ่นอุรา ไปจนกว่า ชีวา คุณสุขใจ *-*กลอนไพเราะมากๆๆๆๆเลยค่ะ ชอบจัง*-*
21 ตุลาคม 2547 09:18 น. - comment id 355004
จะขื่นขมไปไยในความรัก ที่ร้าวรอนคลอนหักในครั้งก่อน ไม่ควรคิดมีเยื่อใยใฝ่อาวรณ์ อย่าสะท้อนโศกสะอื้นกลืนน้ำตา คนที่รักภักดีใช่มีหนึ่ง คนที่ซึ่งห่วงใยรักมากหนักหนา คนที่เฝ้าปรารถนาดีต่อพี่ยา ไม่ใกล้ไกลกายาหากเหลียวมอง
21 ตุลาคม 2547 11:36 น. - comment id 355069
เศร้าอีกแย้วเหรอค่ะพี่ต่อจ๋า อย่าเศร้าบ่อยจิเดียวน้องสาวเศร้าตามคิกๆๆๆๆ ไปแย้วค่ะคิดถึงนะคะพี่ชาย
21 ตุลาคม 2547 12:57 น. - comment id 355146
คำสอน..ซ้อนความเศร้า ใจเหงาเหงา..มันหนาวเหน็บ ผ่านมา..เพราะเคยเจ็บ ฝากให้เก็บ..เป็นบทเรียน .............................................................. ผ้าเช็ดหน้า..1 ผืน คงไม่พอที่จะซับความเศร้าได้มากมาย แต่..สิ่งหนึ่งที่คุณทำได้ คือ..ยืนหยัดไว้ด้วยความเข้มแข็งของตน ...............................................................