บ่น..

ผู้เฒ่า

มิเพลินเดินดงดอน         ตะวันรอน..อ่อนแสงลา
.เจื้อยแจ้วสกุณา                    หมู่ปักษาบินกลับรัง.
      สูรหลบลบเหลี่ยมเขา        เหลือเพียงเงา..เคล้าความหลัง
สิ้นแสงสิขรบัง                        สิ้นความหวังมลายเลือน
      ลมพลิ้วริ้วระลอก              กระซิบบอก..หลอกเชือดเฉือน
กรีดแผ่วคอยย้ำเตือน            ว่ารักเบือนจรลี                                                 
.
      น้ำคำย้ำสะอื้น                  รักขมขื่น..ฝืนราศี
สิ้นฝันรักเคยมี                      เพราะคนดีมาเปลี่ยนไป
     บุหลันอันกระจ่าง              ลับเลือนลาง..ร้างไสว 
ความรักอันวิไล                     เคลื่อนจากใจดังแสงจันทร์
     ยามค่ำย่ำเสียงฆ้อง           เคยฟังพ้อง..คล้องความฝัน
กาลผ่านมินานวัน                  เสียงฆ้องลั่นสิ้นมนต์คลาย
      นิทราราตรีกาล               ทรมาน..ซ่านมิหาย
พลิกกลับขยับกาย                 ภาพมิวายดวงฤดี
     จนแจ้งแสงสล้าง              ฟ้ากระจ่าง..หว่างวิถี 
ลืมตาขึ้นทุกที                        ยังคงมีภาพกานดา
     ร้อยรสบทสัมผัส               มนต์ขจัด..มัดหรรษา
ปั่นป่วนเสน่หา                     มวลมายาร้อยเล่มเกวียน
     วันใหม่ใจดวงเก่า            คงซึมเศร้า..เงาเสถียร
รอยรักยังวนเวียน                ยากจะเปลี่ยนสิ้นมลาย
    น้ำใสไหลกระเซ็น            ระลอกเห็น..เป็นริ้วสาย
หมู่มัศยาว่าย                        มิงมงายประหนึ่งเรา
    ห้วงจิตพิศวาส                  ตัดไม่ขาด..คาดคนเขลา
เพราะรักปัญญาเบา              หลงเพียงเงานะแน่งนาง
    อยู่เดียวเปลี่ยวอุรา           มองท้องฟ้า..พาเมินหมาง 
ลิขิตรักสิ้นทาง                       มิอาจอ้างพรรณนา                               
     สุดท้ายปลายดำริ              ขยาดริ..สิเนหา 
ขอเป็นสกุณา                         ผ่านเวหาบินเรื่อยไป
    สูรคล้อยลอยลงต่ำ             ใกล้ยามค่ำ..พร่ำสงสัย
คืนนี้หลับอย่างไร                 จะมีใครกล่อมนิทรา 
    พรุ่งนี้มีสุขไหม                 จะมีใคร..ใฝ่มองหา
มาดแม้นอยู่เอกา                 พรุ่งนี้หนาจงอย่ามี..