จากวันนั้นที่ฉันเลิกคิดเพราะเธอนั้น เพราะรู้ทันว่าเธอมีใครอื่น จึงต้องช้ำ ระกำ ทุกค่ำคืน เพราะเธอไปกับคนอื่น ตอนฉันบิน เหตุการณ์นั้นยังจำได้เธอพูดปด ให้ประชดประชันกันผกผิน เธอไปกับเขาทั้งที่ฉันต้องไปต่างถิ่น ฉันต้องกินและน้ำตาเช็ดเข่ามา แต่เมื่อฉันตัดใจได้จากเธอได้ เพราะอะไรรู้ไหมใจเฝ้าหา มีคนบอกว่าเธอโทรทุกวันมา ให้เป็นบ้าเธอร้องไห้ ให้ออกมาเจอ ฉันเกลียด เกลียดเธอไปครั้งหนึ่งแล้ว คงไม่แคล้วว่า จะหนีเธอไปไหน เธอทั้งตื้อฉันอย่างที่อยู่ในใจ ทุกวันให้วันฉันอยู่ต้องมาเจอ ต้องใจอ่อน ชะอ้อน ถอนไม่ขึ้น หน้าต้องมึนบินลงมาไม่รักเผลอ ไม่รักตัวเอง บ้างเลย จนเจอเธอ ต้องเหม่อเหม่อทุกครั้งที่บินจากไป สุดท้ายต้องมาแต่งงานกับเธอเล่า ช่างโง่เขลาบอกตัวเองไม่เชื่อใคร พี่สาวบอกน้ำตาเธอต้องไหล เช็ดหัวเข่าหากฉันต้อง แต่งงานกับเธอ ไม่เชื่อ ไม่เชื่อ ดื้อรั้น ดันสุดขีด ยิ่งจะกีดกันไปให้สุดกู่ ยิ่งกีดกัน ดันทุรัง ไม่ฟังครู เหมือนกับงู ฉกใจไว้ ไปไกล ช่าง งี่เง่าเ ต่าตุ่น เสียจริงนี่ โอ้โลกนี้ ฉัน มีหลายคนมา ชอบสดใส สุดจะสง สารเธอ เพราะอะไร แต่เธอไม่ เคยสงสาร ฉันสักครา ตัวเธอเองเอาของฉันไปกี่อย่าง ฉันอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว เรี่ยวแรงหาย ยามเธอนั้น สุดจน จนแทบตาย ก็เพราะใครเล่าช่วยเธอให้พ้นภัย ยามฉันมี กี่หนทน หมองเศร้า สู้เป็นเงาให้เธอ ยิ้ม สู้ใครได้ แต่ เธอนั้น กลับ เอาพิษ วูมาใส่ไป ให้ฉันตายทั้งเป็นเช่นเข่นกัน ออกเงินเองค่าคลอดบุตรสุดกลืนกล้ำ ออกค่าเรียนมิหนำซ้ำไฟน้ำก็ฉัน โทรศัพท์ สรรพสิ่ง ก็มาดัน พาให้ฉันต้องจ่ายไป ใครเล่ากัน น้ำตาพรากโอ้ลูกรัก ปักใจแม่ เกิดมาแท้มีพ่อที่ ไม่เอาไหน พูดคำหยาบ สาบส่ง หน้าลูกไป เพียงเดินไป ด่าพ่อล่อแม่กัน ความดีนั้นเอามาชั่งกับ ความผิด เห็นจะชิดกับความเลว มากกว่าฉัน เป็นเพราะเหตุ ฉันโง่ไป ไม่คิดทัน จึงไม่ทันแล้วหนอ พอกันที จากนี้ไปเห็น จะจากจากเธอไป ให้สุดไกล ไปสุดหล้า ไม่มาเห็น หากเจอหน้ากันอีก แค่เพื่อนกัน ถึงใจนั้นเคยเป็นไร นั้น ฉันไม่แคร์ เธอจะมีใครอีก ฉีกไปไหน ไม่เป็นไรให้คิดว่า มาบำเรอไม่แยแส คนมาเสยเธอเองจะไม่แล คิดว่าแบ สำเร็จความใครให้เธอไป น้ำตานองอาบแก้มสองข้างนั้น แม่ก็พลันไม่สบายห่างไกลใหญ่ หากสวรรค์มีจริงโปรดเห็นใจ ขออย่าให้โชคชะตา เลวร้ายกว่านี้เลย พ่อก็เจ็บ เหน็บแนมจากใครก็ไม่รู้ ช่างอดสูจริง จริง ชีวิตหนา เหมือนจะย่ำอะไรกันให้ช้ำชา ขอบอกเพียงคำเดียว ว่า .....หย่า ...ฉันที
14 ตุลาคม 2547 21:41 น. - comment id 351239
อ่านเองก็ร้องไห้เอง
14 ตุลาคม 2547 22:55 น. - comment id 351292
เป็นกำลังใจให้นะค่ะ ชีวิตคนเราไม่มีอะไรที่สวยงามไปหมดทุกอย่าง และเช่นเดียวกันชีวิตก็ไม่มีอะไรที่เศร้าไปเสียทุกอย่าง ตอนนี้คุณเศร้า และทุกข์ แต่วันพรุ่งนี้คุณจะสุขและสดใสค่ะ