กระแสรักหวนผวนกลับ

แก้วประเสริฐ

	กระแสรักหวนผวนกลับ
         รักเอ๋ยรักรักเอยเอ่ยถึงรัก
สุดจะผลักหักเจ้าให้ห่างหาย
ไกลจากจิตคิดไปจนตาลาย
สิ้นสลายคลายกำหนดหมดกฎเกณฑ์
         วันทิวาราตรีที่ผ่านพ้น
อันจรดลผ่านมาช่างเลี่ยงเห็น
กระแสน้ำหลากไหลไม่โอนเอน
ประดุจเช่นวันวานไม่หันทวน
         ล้วนแต่ความมากมายหลายรสนัก
มันนำชักมักพาจนสุดหวน
ล้วนแต่กาลเวลามักมาชวน
ประกอบล้วนนอกในคล้ายตำรา
         วางวาดไว้ให้ทบผูกดวงจิต
สู่แนบสนิทผลิตแต่สิ่งที่กังขา
ดารดาษพาดวางหวั่นวิญญาณ์
สุดระอาหาความจริงไม่แน่เลย
         เพียงเสี้ยวหนึ่งพึงคิดชักรู้แจ้ง
มันแอบแฝงแข่งเวลากาลมาเฉลย
ครั้นสำเหนียกเรียกหาความคุ้นเคย
กลับยากเอ่ยเพียงพร่ำร่ำคำรัก
         อนาถแท้ยากยิ่งสิ่งที่กล่าว
ล้วนเรื่องราวฉาวโลกีย์ที่ขุ่นคลัก
ผ่านพินิจพิจารณาเห็นประจักษ์
ยากยิ่งนักรักคำนี้คงเฝ้าคอย
         โลกเรานี้มีใครเล่ามาแถลง
เพื่อจะแสดงเรื่องไว้ให้ใช้สอย
ล้วนชนักหักอกจนตาลอย
นั่งเศร้าสร้อยน้อยใจรักลอยลม
         อ้อยหวานนักมักมาแค่ปลายลิ้น
คำพูดปลิ้นลวงบอกหลอกขื่นขม
กลับนิยมว่าดีงามล้วนชื่นชม
พอระทมโหยหาว่ารักลวง   
          นี่แหละหนอคือรักที่หักหวน
พอมันชวนด่วนนักคิดว่าสรวง
เป็นแดนนรกหมกไหม้ยังตักตวง
ล่อเป็นบ่วงห่วงหายังอาวรณ์.          
               ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙