รำพึงคำนึงหวนฝัน

แก้วประเสริฐ

		รำพึงคำนึงหวนฝัน
         ฝืนหทัยใคร่สลัดผลักห้วงจิต
ใยผูกติดบิดเบือนยากเปลี่ยนแท้
มัดเป็นเกลียวเกี่ยวกวัดรัดดวงแด
ไร้เหลียวแลต้องรำพึงถึงอกเรา
         สิ่งผ่านมากล้ำกลืนขืนอกเศร้า
ความปวดร้าวเผาจิตคิดถึงเขา
อกช้ำชอกล้ำลึกตรึกไม่เบา
บั่นทอนเอาเร้ากายาพาระทม
         สายตาผ่านหน้าต่างระหว่างคิด
ทั้งชีวิตผ่านมาช่างน่าขม
ความภักดีที่มอบยังระบม
ให้ตรอมตรมบ่มฝักกักในทรวง
         เหมือนบ่วงบาศมัดไว้ยากไขแก้
สุดจะแลรอบข้างยังห่างสรวง
ฉิมพลีวิมานวาดหวังครั้งตักตวง
แม้มาล่วงลับร้างเสียห่างไกล
         โอ้อนาถวาสนาคราหนนี้
บั่นตัวพี่ที่หมายปองลงไฉน
ยิ่งคิดไปก็ช้ำระกำใน
ทำอย่างไรสะบัดพรากจากรักมี
         วอนเทพไท้เทวาพนาสณฑ์
โปรดช่วยดลจิตใจให้ผ่องศรี
หนึ่งสองสามสี่ห้าจงปราณี
กำหนดมีขึ้นไว้ให้เป็นลม
         ความปั่นป่วนขื่นขมระทมหาย
ค่อยละลายคลายทุกข์ตามเหมาะสม
เหลือแต่เพียงร่างกายผ่ายผอมตรม
อกระทมข้างในให้จืดจาง
         ยิ้มเศร้าเศร้าเฝ้ายิ้มพริ้มพรายแจ้ง
แสนแห้งแล้งแบ่งปันครั้นสะสาง
ชะโอดอิ่มลิ้มรสเมื่อหมดทาง
ช่างอ้างว้างโดดเดี่ยวและเดียวดาย.  
            ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙