อกหักรักโรยลา

แก้วประเสริฐ

	อกหักรักโรยลา
         พร่างพรมหยาดพิรุณกรุ่นกลิ่นหอม
ชโลมล้อมน้อมห้อยมวลพฤกษา
มวลบุบผามาลีหลากพันธุ์นานา
เย้ายวนตางามระยับแวววับไกล
         ช่างเพริศแพร้วแวววับยามแสงส่อง
เกล็ดแก้วมองห้องสะท้อนสีสดใส
อบอวลอิงมิ่งสมรเป็นยองใย
ละลานใจให้หวนคำนึงตลึงแล
         ครั้นพฤกษามาลีมาโรยล่วง
ด้วยขาดห้วงล่วงลับดุจกระแส
มิห่วงหาอาดูรสูญดวงแด
มิเหลียวแลแม้แต่ข้างเคยครอง
         กลิ่นที่หวนชวนอบอวลไอรส
ยากจะจรดกำหนดคืนมาสนอง
ยิ่งนานไปสุดหวนให้ชวนตรอง
เหลือแต่ห้องซากบุบผามวลมาลี
         นั่งพิงมองมาพิศยิ่งจิตเศร้า
ไอศูรย์เราเคล้าต้องหมองจนศรี
แสนเทวษมินำพายามราตรี
เหลือตัวพี่อ้างว้างคราระทม
         อกแทบขาดสิ้นสลายมลายแล้ว
สิ้นหมดแถวแนวทางสร้างสะสม
หวานสุดหวานถึงครามาระบม
น้ำผึ้งขมตรมรักหักเจียนตาย
         แสงจันทร์สาดห้องหอเคยพะนอ
คงจะรอวันสิ้นภินท์สลาย
ดุจชีวิตปิดกั้นคอยวันวาย
สิ้นมลายคลายห้วงที่ชมชื่น
         สะอื้นจิตคิดไปใครเล่าหนอ
จะเคล้าคลอพะนอรักยากสุดฝืน
เหลือเพียงปมขมผูกถูกกลมกลืน
หัวใจฝืนคืนยากอยู่เดียวดาย.               

                 ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙