เกิดมาเป็นวณิพกพเนจร ชีวิตเร่ร่อนหากินอยู่ขอบถนน ต้องหาสตางค์ด้วยความดิ้นรน ชีวิตดั้นด้นดั่งคนติดดิน เกิดมาเป็นวณิพกทั้งที พเนจรทุกวี่ทุกวันไม่เหนื่อย หาค่ำกินเช้าไม่รู้จักเมื่อย พเนจรหาเรื่อยๆเพื่อเลี้ยงตัวเอง ถึงแม้ตาจะบอดจะมองไม่เห็น แต่มันก็เป็นความมืดในใจเท่านั้น คนอย่างวณิพกอย่างฉัน ต้องเร่หาสตางค์อยู่ทุกวันคืน ใครเล่าจะเห็นใจตัวฉันบ้าง สงสารคนอย่างตาบอดเช่นฉัน ไม่มีเท่าน้ำใจของคนหมื่นพัน ขอความปรานีจากคนอย่างฉัน ...เท่ากับให้ฉันมีชีวิตที่ดีนั้นเอย...
อายเพื่อนเธอ 30 ก.ย. 2547 10:29 น. - ID 62532 
1317
1
0
30 กันยายน 2547 20:12 น. - comment id 341678
บทร้อยกรองนี้สำคัญ. รักในความหมาย. ชื่นชมในความคิด.
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
