แม่หญิงเรือนไทย ไตรภาค

เรไร

ทำทะลึ่ง ตึงตัง ยังไม่ถึง
ห้อตะบึง รีบเร่ง เกรงจะช้า
มัวแต่ฟัง สาวเรือนน้อย  ร้อยอักขะรา
ขึ้นธารา ณ บัดนี้ ดีแน่เรา
เห็นศาลตั้ง สูงเด่น เป็นสง่า
มือวันทา กราบกราน ท่านผู้เฒ่า
ด้วยข้านี้ มีทุกข์ ช่วยบรรเทา
แลปัดเป่า ให้หาย มลายที
ขอบนบาน ด้วยกุศล มาดลจิต
ให้เขียนขีด อักษร สมรศรี
ใครแลอ่าน ซาบซึ้งรส บทกวี
สมประดี ถวิลหวัง ตั้งกมล
พลันนภา มืดมิด จิตสะท้าน
ที่บนบาน ศาลไว้ คงได้ผล
จึงบังเกิด กำเนิดควัน ในบันดล
ประหม่าล้น เบิกเนตร อาเพทใด
มหัศจรรย์ เมจิกครวญ นวลอนงค์
แม่โฉมยงค์ กามนิตสาว เจ้าหัวใจ
ด้วยแผลงศร ซ้อนรัก สลักใน
ถูกผู้ใด ต้องมีคู่ ชูชีวี
แต่ตัวข้า กลับสงสาร กามนิต
หรือลิขิต ขีดคง อนงค์นี้
ต้องโดดเดี่ยว ตราบสิ้นฟ้า มหานที
คันศรนี้ สถิตย์อยู่ เป็นคู่กาย
เห็นใต้ถุน เรือนไทย คนคับคั่ง
งามสะพรั่ง บ้างเล่นสี ดนตรีสาย
ทั้งฉิ่งฉับ ระนาดเอก วิเวกพราย
หมดเดียวดาย สิ้นอาดรู พูนสุขกัน
ทำอืดอาด เยื้องย่าง ไปข้างหน้า
สืบเท้ามา ไม่แชเชือน ถึงเรือนนั้น
ค่อยก้าวเดิน ขึ้นช้า ทีล่ะขั้น
ถึงสูงชัน ไม่หวั่น พรั่นทรวงใน
บนนอกชาน มีกระดาน ให้ขานชื่อ
ลงลายมือ ลายเซ็นตร์ เน้นเอาไว้
บ้างก็ลง สมุดเยี่ยม เปี่ยมจริงใจ
บ้างก็ไร้ สามัญ สำนึกคน
นึกจะพ่น บ่นไป ไม่เคยคิด
แค่ได้ขีด ความเห็น ให้เป็นผล
บทกวี เคยอ่านไหม หรือไม่ยล
ก็ยังทน สีข้างแลก เถือกแถกไป
อยากสร้างชื่อ ระบือเรื่อง เปรื่องคุจปราญช์
ความสามารถ มากล้น ทนไม่ไหว
จึงสำแดง ฤทธิ์เดช อาเพทภัย
ออกมาให้ คนครั่นคร้าม อารามกลัว
หลงระเริง บันเทิงใจ ในอักษร
เห็นงามงอน ซ่อนเศร้า เงาสลัว
จึงเพ่งมอง พินิจ ไม่คิดกลัว
นางอย่ามัว นิ่งเฉย เฉลยมา
อย่าเอื้อนเอ่ย นามฉัน  ฟ้าที่รู้
ฉันเพียงอยู่ มาเรียน เขียนภาษา
ด้วยอ่อนน้อย ด้อยในบท รจนา
หาวิชา ติดไว้ ไม่อายใคร
ไหว้ผู้ใหญ่ บ้านเรือนไทย ก็ไถ่ถาม
เจ้ามาตาม ลุ่มหลง อนงค์ไหน
หรือมาเรียน เขียนอักษร เป็นกลอนไทย
จงขานไข บอกเหตุ เจตจำนง
ข้าจึงได้ เอ่ยน้ำคำ พร่ำวาจา
เฉลยว่า พลัดหลงไป ในแดนคง
ด้วยตามหา  หัวใจ ใฝ่พะวง
ใช่ลุ่มหลง อนงด์ใด ให้เพ้อครวญ
ได้สดับ รับฟัง หวังกลับบ้าน
เพื่อพบพาน กระท่อมเก่า ที่ข้าหวน
ถึงไม่ได้ ใหญ่โต โก้เชิญชวน
ไม่มีนวล นางไหน ใครรอเลย
กลับหลังหัน หวั่นจิต คิดคะนึง
ใคร่ครวญถึง ผกางาม แม่ทรามเชย
แต่ละนาง ดูหัวใจ ช่างเฉยเมย
ไฉนเลย จะได้ชม ให้สมใจ
ด้วยรูปชั่ว ตัวดำ ปัญญาด้อย
แถมต่ำต้อย ปัญญา เขาว่าไว้
ไร้เสน่ห์ เล่ห์กล มาดลใจ
โฉมวิไล ไหนเล่า ที่เฝ้าพร่ำ
มาทำบ่น ก่นว่า บ้าบอบ้าง
ชายพันธ์ทาง วจี ที่เอ่ยย้ำ
เป็นขุนแผน แปลงกาย ในน้ำคำ
ให้เจ็บจำ ทำข้า หมดค่าชาย
คับแค้นใจ ในอดีต เคยคิดไหม
ดูหรือไม่ ใยเขาลี้ ให้หนีหาย
หญิงหรือไม่ ที่คุดคู้ อยู่ข้างกาย
เพราะปากร้าย กัลยา มาว่าเอา
สาปแช่ง วอดวาย ตายให้หมด
ทุรยศ คดโกง โยงให้เขา
แล้วมารัก ทำไม ให้ใจเศร้า
หรือเห็นเงา เทพบุตร ดุจเนื้อทอง
ฉันไม่ได้ นางไหน อย่าได้หวัง
ทำเหมือนดัง หมูหมา มีเจ้าของ
จึงประทับ จับมา ตีตราจอง
นึกไต่ตรอง เฝ้าคิด ปลิดชีวัน
ใครจะอยู่ เป็นคู่แท้ แม่คุณเอ๋ย
ปากทรามเชย ดั่งคมมีด กรีดความฝัน
ต้องจากจร ก่อนถูกปาด ให้หวาดพลัน
ละเลงกัน ให้เละ ซ้ำเตะไป
เอ๊ะนั่นใคร ชายชุดขาว ในราวป่า
องค์เทวา อารักษ์ พิทักษ์ไพร
ให้เร่งร้อน  สืบเท้า เข้ามาใกล้
เห็นแต่ไกล กลายเป็นชุด บุรุษพยาบาล
เสียงเอะอ่ะ นั่นหนา หาแทบตาย
มาหนีหาย มีเที่ยวท่อง ร้องขับขาน
มาเร็วมา  รีบจับ กลับโรงบาล
ไปสมาน รักษาที่ ศรีธัญญา

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ขอประนม ก้มกราบ บาทบาทา
หากแม้ว่า พาดพิง อิงผู้ใด
ขอสมา ลาโทษ  โปรดเห็นใจ
ขออภัย จากเรไร ด้วยใจจริง
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@