ตะวันสั่งฟ้าดาราพร่างพราย

แก้วประเสริฐ

	ตะวันสั่งฟ้าดาราพร่างพราย
         สุริยันแสงสาดส่องสู่ท้องน้ำ
พร่างพรายล้ำงามระยิบกระพริบใส
ปานประหนึ่งเพชรสกาวราวเจียรนัย
ละลานใจยามพลิ้วไหวสายใยธารา
         ระลอกคลื่นลื่นไหลกระจายฝอย
ดูอ่อนช้อยค่อยทยอยทั้งซ้ายขวา
หมุนเป็นเกลียวเลี้ยวลดวกวนมา
เสียงซ่าซ่าพาไปคล้ายดนตรี
         ลมโชยแผ่วแว่วหวานเสียงน้ำใส
เปรียบนั้นได้ในนกร้องสวนศรี
บนฟากฟ้าสุราลัยเทพนัยสตรี
พิณนารีดีดก้องยินพ้องไกล
         หวนคำนึงถึงหญิงเยาว์คนหนึ่ง
ช่างตราตรึงด้วยธรรมสุดงามใส
ทั้งในนอกผ่องแผ้วเพริศแพร้วนัยน์
ยากสาวใดกล้ำกรายแนวในทาง
         ยิ้มระรื่นยืนเด่นเห็นเป็นเอก
ท่ามัคคุเทศก์สวยสง่างามสล้าง
สองมือให้ใช้บอกธรรมลดวาง
ดุจทางสว่างผู้เฝ้าและเข้าชม
         แม้นเวลากาลผ่านมายังคงคิด
หากเคียงชิดสนิทสนมคงเหมาะสม
เห็นจะได้ยินแสดงแหล่งธรรมมารมย์
ประกอบอารมณ์ชมน้ำในยามเย็น
         แสงตะวันพลันอ่อนลับจากฟ้า
ดารามาพร่างพรายกระจายเห็น
ระยิบระยับจับท้องน้ำสวยเด่น
ดุจดั่งเช่นแสงหิ่งห้อยย้อยนภา
         ยืนมองไปให้สะท้อนถอนใจลึก
ยากมาตรึกนึกคิดใฝ่ปองหา
เพราะด้วยกาลผ่านพ้นล่วงลับมา
ด้อยวาสนายากหวนกลับทวนคืน. 
             ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙