ทวิภาค แม่หญิงเรือนไทย

เรไร

มาตั้งนาน เห็นเรือนไทย ไม่ไกลนัก
มัวแต่ทัก ทายกัน ฉันท์พี่น้อง
จะขึ้นไป กราบผู้ใหญ่ ดั่งใจปอง
กลับมาต้อง เดินหยุด สะดุดลง
กินนรี พนาไหน หรือใครนั่น
ให้ตัวสั่น ตกใจ ให้งวยงง
มาแต่ไหน ฤทัย ให้สัยสง
หรือนางคง หลงป่า พนาไพร
อรนุช สุดสวาท พิลาศนาม
ฉันมาตาม จินตนาการ ที่ฝันใฝ่
จึงพลัดหลง ลึกลง ในพงไพร
เจอบ้านใหญ่ เรือนไทย หวังได้อิง
จากกลิ่นไอ ความฝัน อันหอมกรุ่น
มาสิ้นสูญ เลือนลับ ดับทุกสิ่ง
ดวงหทัย วิบหาย วายประวิง
เมื่อความจริง ทั้งหมด ปรากฏกาย
นามกระเดื่อง คนเขาลือ ชื่อกี้กี้
นางนงค์นี้ หัวใจแหลก แตกสลาย
จึงลังเล จะรักใหม่ ยังไม่วาย
กลัวจะหาย เหมือนรักก่อน ที่ซ่อนมา
ให้พร่ำเพ้อ ตกจริต คิดวิตก
ใจเวียนวก ว่าผู้ชาย ร้ายหนักหนา
หลายอารมณ์  หลายรัก จะชักพา
บ้างก็ว่า บ้าบอ ขอไปที
ไปไม่ถึง เรือนไทย ที่หมายมั่น
ด้วยนางนั้น เกรี้ยวกราด คอยขัดขา
หวังให้ล้ม จมใน พสุธา
ปรารถนา ให้ดับดิ้น สิ้นชีวี
เดชะบุญ หนุนนำ ค้ำชีวิต
เซมาติด หยุดยัง ฝั่งนที
เห็นกอกก นางนิ่งนึก ตรึกฤดี
ทุกราตรี คนึงล้น ถึงคนไกล
จิตฝันใฝ่ ชายคนนั้น ที่ฝันหา 
แต่เขาลา ร้างล้าลด ทั้งหมดให้
จะอยู่ที่ แว่นแคว้น ณ แดนใด
หรืออยู่ไหน กลับมา หาฉันที
กระโดดน้ำ แหวกว่าย กลางสายชล
ชื่นกมล สราญรมย์ สมประดี
เห็นใบไม้ ในระหาน ธารวิถี
ในนที มีวังวน โถจนใจ
กระอักอ่วน ป่วนจิต คิดสงสัย
สาวใบไม้ ใจเจ้านั้น สั่นหวั่นไหว
กลัวหัวใจ เพียรมอบ ตอบผู้ใด
จะเจ็บไป เปล่าเลย ดังเคยมา

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
ขอจบบท ทวิภาค ด้วยฝากไว้
ขออภัย หากล่วงล้ำ ให้ช้ำจิต
ขอเมตตา ปราณีมา ข้าสักนิด
หากว่าผิด พลั้งไป ให้กรุณา
หากวาจา จาบจ้วง ให้เคืองขุ่น
ขอน้อมบุญ อโหสิกรรม ฉันนั่นหนา
เพียงวจี เอ่ยคำ พร่ำพรรณา
ใช่ด่าว่า เหน็บแนม ให้แคลงใจ
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@