เรารักกันมากมายในวันก่อน มาร้าวรอนเพราะใจฉันหวั่นไหว เจอะอีกคนที่มารักและห่วงใย ทิ้งเธอไปในวันนั้นไม่ไยดี คำว่ารักที่เธอให้ไร้ความหมาย รักของเรามันกลับกลายเป็นสายฝน แต่สุดท้ายเธอก็ยอม ยอมจำทน เพราะเธอรู้ว่าคนอย่างฉันต้องกลับมา แล้ววันนี้ฉันเดินเซซัดมามา เปื้อนน้ำตาบนใบหน้าแสนหมองหม่น เค้าทิ้งฉันใจปวดร้าวสุดจะทน หยดน้ำตาดั่งสายฝนที่ไหลริน คงลืมไปวันนั้ฉันทิ้งเธอ น้ำตาเธอล้นเอ่อยิ่งกว่านี้ เหมือนสายเลือดนองหน้าไม่ปรานี เจ็บฉันทำเธอนี่สุดร้าวราน เธอบอกฉันไม่เป็นไรหรอกคนดี เธออยู่นี่จะไม่จากฉันไปไหน ฉันถามเธอด้วยความละอายใจ เธอทนฉันได้ยังไง....แค่ถามดู เคยทำร้ายเธอเจ็บปวดฉันขอโทษ ขอไม่โกรธไม่ถือคนอย่างฉัน เธอบอกว่ายัยตัวร้าย ไม่ว่ากัน จะยังไงจะรักฉันจวบจนตาย เหตุผลที่เธอทนฉันได้มีอย่างเดียว มันคือรัก รักคำเดียว แม้เป็นแผล เคยบาดลึกเจ็บปวดเหมือนผู้แพ้ แต่รักษาคืนให้หายด้วยฉันเอง
17 กันยายน 2547 21:04 น. - comment id 333457
ความอดทนของคนที่ยังรัก มีมากนักสักวันหนึ่งที่เห็น ก็จะรู้จะเข้าใจที่ฉันเป็น เพราะยังรักเธอจึงเห็นฉันวันกลับมา
17 กันยายน 2547 22:04 น. - comment id 333482
เพราะวันนี้ฉันยังรักเธอ ฉันจึงอยู่ข้างเธอเสมอ วันพรุ่งนี้จะเป็นอย่างไรไม่อาจคาดเดา เค้าจะยืนอยู่ตรงนี้ที่ของเรา ด้วยรักเปี่ยมล้นหัวใจ.... รักน้องลิงที่สุด
17 กันยายน 2547 22:36 น. - comment id 333511
ซึ้งค่ะ ดีใจด้วยที่เข้าใจกันได้
18 กันยายน 2547 00:19 น. - comment id 333603
ฉันผิดเองวันนี้ที่ตีจาก ด้วยเพราะว่าฉันเจ็บมากจึงหลีกหนี ยอมให้รักของเราเท่าที่มี ปิดบัญชีความช้ำกระหน่ำใจ แต่ฉันนั้นคิดผิดที่ปิดรัก ไม่ยอมรับการสลักหักใจไหว จึงได้เกิดเป็นแผลแย่หทัย จนเกินกว่าจะรับไหมในฤดี *-*กลอนน่ารักดีค่ะ*-*
18 กันยายน 2547 03:49 น. - comment id 333656
:)