ตราสัง...รัก...

ผู้เฒ่า

ยินเสียงแผ่วแว่วสดับขยับตื่น
ฟ้าครืนครืนคำรนฝนซัดสาย
เจตสิกซ่อนสถูปขึ้นรูปกาย
ชีพสลายล่วงลับหวนกลับคืน
สายลมหนาวแดดผลาญผ่านกี่ฝน
สถิตทนคงอยู่ทั้งรู้ฝืน
หัวใจภักดิ์รักรั้งที่ยั่งยืน
จะคอยฟื้นทุกครายามฟ้าดัง
ดั่งอดีตยามเคียงยินเสียงฟ้า
เจ้าหันหาอกพี่เป็นที่หวัง
คอยประโลมปลอบใจใช่ลำพัง
ทุกคราวครั้งเรียกขวัญเจ้ารัญจวน
ผมสลวย ยาวสยายขจายหอม   
เฝ้าถนอมจุมพิตยามคิดหวน
แม้ริ้นยุงปัดไว้มิให้กวน
ถนอมนวลมิแคล้วดั่งแก้วบาง
ในความมืดเยือกเย็นยังเป็นห่วง
แม้วันล่วงวาระเกินจะสาง
เพียงอัฐิธุลีเถ้าที่เขาวาง
ยังมิห่างใจภักดิ์รักนิรันดร์
อันความคิดรู้รักเพียงจักให้
ทั้งหัวใจชีวิตสถิตมั่น
มิต้องการสิ่งใดให้แทนกัน
เพียงเจ้านั้นมีสุขทุกเวลา
รักไม่มีพรมแดนคิดแหนหวง
รักมิลวงเพียงใจเฝ้าใฝ่หา
ไร้พันธะบัดสีคิดตีตรา
ไร้คำว่าเจ้าของคิดจองตัว
แม้นเวลาผ่านไปต้องไกลกัน
ทุกคืนวันซ่อนแฝงแสงสลัว
วิญญาณรักเพียงนิดมิคิดกลัว
สวรรค์มัวเป็นเถ้ายังเฝ้ามอง
ปรารถนาเพียงอยู่เพื่อดูเจ้า
 แม้จะเศร้ามิใช่คู่อยู่สนอง
ในส่วนลึกสุขได้ดั่งใจปอง
ยลเจ้าครองสุขีทุกวี่วัน
แม้เนิ่นนานเท่าไรมิไกลห่าง
แม้ไร้ร่างเดินดินมิสิ้นฝัน
แม้วันนี้พรากไกลมิใกล้กัน
มิเคยปันดวงใจใครสักครา         
กี่หมื่นวันพันปียังมีเจ้า
จะคอยเฝ้าร่วมชาติวาสนา
แม้สิ้นโลก ลับสลายจากสายตา
หนึ่งวิญญาณ์ดวงนี้มิหนีไกล
เพียงแค่นี้ความรักและภักดี
ทาสเทวีมั่นคงอสงไขย
ทุกข์หรือสุขร่มเย็นที่เป็นไป
อยู่ที่ใจน้อมสถิตนิจนิรันดร์.@