มองฟ้ามองดาวเวลาเหงา ลมผ่านเบาเบากระทบหน้า แค่นั้นก็หนาวในอุรา คิดถึงใบหน้าคนอยู่ไกล ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้าง ใจเราอ้างว้างหวั่นไหว ฝากลมฝากดาวฝากไป บอกไว้วันหนึ่งจะหวนคืน
20 สิงหาคม 2547 11:25 น. - comment id 313452
ถ่ายทอดอารมณ์ออกมาได้อย่างงดงาม๚ะ๛ size>
20 สิงหาคม 2547 13:04 น. - comment id 313502
แค่งเพราะดีนะเราชอบ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเรื่องของเราขอบคุณมาก อยากอ่านตอน 2 ไหมละเดี๋ยวจะเขียนต่อ ขอบคุณนะ
20 สิงหาคม 2547 16:35 น. - comment id 313630
ไพเราะมากค่ะ...ดาหลามาชื่นชมผลงานนะคะ...
20 สิงหาคม 2547 18:27 น. - comment id 313650
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านค่ะ
20 สิงหาคม 2547 22:06 น. - comment id 313772
คิดถึงบ้าน..แต่ไม่มีบ้านให้กลับ.. บ้านที่เคยอยู่สมัยเด็ก..ตอนนี้เป็นของคนอื่น เป็นสื่อความทรงจำที่มีความสุขมากจริงๆ.. คงเป็นที่ที่เดียวที่เรียกว่า..บ้าน.. สักวันหนึ่งวีนัสจะซื้อบ้านให้ตัวเอง.. ด้วยความตั้งใจจริงค่ะ.. แวะมาอ่านกลอนเหงาๆค่ะ วีนัส-คนเหงาๆ
20 สิงหาคม 2547 23:31 น. - comment id 313810
ปรารถนาจะคิดถึงใครสักคนหนึ่ง แต่ในห้วงคำนึงกลับว่างเปล่า หลงเหลือเพียงคราบรอยความปวดร้าว เป็นความรู้สึกที่โศกเศร้าและเดียวดาย
21 สิงหาคม 2547 17:04 น. - comment id 314226
บ้านเรายังไงก็น่าอยู่นะ ชักอยากจะกลับบ้านแล้วสิ เป็นกำลังใจให้จ๊ะ
22 สิงหาคม 2547 10:45 น. - comment id 314548
คิดถึงก็กลับบ้านซิจ๊ะ อิ อิ