รอยรักรอยมลทิน

แก้วประเสริฐ

         ให้ถวิลจินตนาพาหวนคิด
ถูกลิขิตปิดกั้นต่อความรัก
จิตผดุงมุ่งหมายด้วยใจภักติ
เธองามนักเฉิดฉันท์อันวิไล

         สู้บากบั่นหมั่นเพียรเข้าเสริมสร้าง
เป็นแนวทางวางไว้ได้สดใส
หากเราสองปองรักจักพาไป
ยังที่ไกลปลายทางสุขาวดี

        วจีฉอเลาะพรอดพร่ำจำเรียงแจ้ว
เพริศพริ้งแพร้วมิให้ใจหมองศรี
ในโลกนี้สองเราเท่าที่มี
ครองชีวีมีสุขทุกวันคืน

         กาลเวลาพาคนจนใจเปลี่ยน
ชีวิตเวียนวกวนจนสุดฝืน
หลงระเริงแสงสีที่ชื่นมึน
ไม่พลิกฟื้นอดีตเก่าเข้ามาแทน

         อันรอยรักระทมถมฝังจิต
ยากจะปลิดคิดสิ่งที่หวงแหน
ต้องทำใจไว้มิให้คลอนแคลน
หัวใจแสนหงอยเหงาเศร้าซึมเซา

         ครั้นทบทวนย้อนไปในหัวอก
อดวิตกวกหวนชวนถึงเขา
รอยมลทินเสริมสร้างทางมิเบา
เป็นความเศร้าเคล้ารักในอารมณ์

         ต้องบากบั่นก้มหน้าพาวิปโยค
โอ้หัวอกหมกไหม้ใจมิสม
เพียงรำลึกนึกถึงก็แสนตรม
ชีวิตขมจมลึกยากสมปอง

         ลาแล้วหนอพอเถิดเรื่องความรัก
สุดจะหักผลักจิตคิดยิ่งหมอง
รอยระบมขมขื่นพึงตรึกตรอง
จึงขอต้องหลบหน้าลาห่างไกล.         

                 ๙๙๙   แก้วประเสริฐ.   ๙๙๙