หุบเขานั้น ช่างดูโดดเดี่ยว เปล่าเปลี่ยว และเหงาเศร้า สายหมอกนั้นเล่า ห่อหุ้มและโอบอุ้มไปด้วย ความอ้างว้าง ร้างและไร้ ความรัก ความทรงจำ ลางเลือน พัดผ่านไป ดุจเดียวกับสายลมนั้น แผ่นดินที่กว้าง แคบลงเมื่อก้าวย่างลงไป รอยเท้าของเธอ และของใครใครที่เคยย่ำ ในไม่ช้าจะถูกฝนสาดซัดจางหาย ฤ ไม่ลมก็จะหอบเอาผุยผง และฝุ่นกลบฝังเอาไว้ ท่ามกลางลมหายใจของธรรมชาติ มีลมหายใจของเธอและของใครใครปะปนอยู่ แต่ลมหายใจของฉัน..ห่อหุ้มโลกไว้ทั้งใบ