หากฉันเปรียบเหมือนสายฝน ที่มักหล่นลงมาให้ชุ่มใจ ที่คุณพูดว่าสดชื่นสดใส แต่สักพักก็หายไปแล้วกลับมาใหม่ให้งงงวย บางครั้งเธอคงเหนื่อย หรืออาจป่วยเพราะเม็ดฝน หรือบางครั้งยังยอมทนที่แม้เม็ดฝนทำร้ายตัว ถ้าหากฉันเป็นเพียงอากาศ ที่เธอนั้นสูดลมหายใจ แต่หลายครั้งมักลืมไป ว่าตัวฉันก็มีความสำคัญ เป็นสิ่งที่เธอไม่เคยใส่ใจ เป็นได้แค่เพียงลมผ่าน หรือฉันเองที่ยังดื้อด้าน พัดมาทรมานให้เธอต้องหายใจ เลือกเอาละกัน.... ระหว่างคนที่เธอฝัน กับคนที่ขาดไม่ได้ เพราะฉันเองก็คนมีหัวใจ และไม่เคยบอกใครว่ารักเธอ แต่ขอเป็นเพียงอากาศ ที่เธออาจไม่เคยมองเห็น แต่สักวันในสิ่งที่ฉันเป็น เธอจะรู้........เมื่อฉันหายไป
17 กรกฎาคม 2547 17:22 น. - comment id 299908
กลอนไพเราัะงดงามมากแฝงความหมายใน หลายๆนัยยะ เก่งมากในการร้อยเรียง ๚ะ๛ size>
17 กรกฎาคม 2547 19:04 น. - comment id 299995
สักวันเถอะน่า...แล้วเธอจะรู้ค่า สักวันเธอจะรู้ว่าฉันสำคัญมากแค่ไหน เธอจะรู้ว่าขาดฉันแล้วเธอจะขาดใจ ถึงวันนั้นให้อ้อนวอนยังไง...ไม่มีทาง +++กลอนน่ารักดีค่ะ+++
18 กรกฎาคม 2547 16:14 น. - comment id 300495
ชอบกลอนมากค่ะ น่าจะลองแอบงุบงิบอากาศไว้ไม่ให้หายใจซักนาทีนะคะ จะได้รู้สึก *_* (โหดไปมั๊ยนี่)