คนธรรมดา

ตีลังกาท้าฝัน

     เกิดมาก็แค่คนธรรมดาเดินดิน
ไม่ได้พิเศษกว่าใครทั้งสิ้นในโลกนี้
มีสิทธิ์คิดผิดพลาดไปโดยไม่ได้ตั้งใจก็มี
และบางทีที่รู้ว่าผิดแต่ก็ยังทำ
     ที่ทำไปเพราะบังคับใจตัวเองไม่ได้
ห้ามหัวใจไม่ให้รักใครทำไม่ได้แบบนั้น
มันทรมานเกินไปที่จะต้องบีบคั้นหัวใจให้จดจำ
ให้คอยย้ำว่าให้..ห้ามใจ..ตัวเอง..
     รักใครแค่สักครั้งหนึ่ง..
มันก็มีความหมายลึกซึ้งเหลือหลาย..
ชีวิตคนเรานั้นเหลือเวลาไม่มากมาย
สิ่งใดที่รักษาหัวใจให้บานฉ่ำได้ เราจะทำ
     และถ้าความรักคือสิ่งที่สวยงาม..
คงไม่มีใครเอ่ยนิยามความรัก..ให้จบได้
เพราะทัศนคติทุกคนแตกต่างกันออกไป
แต่มีสิ่งเดียวที่ฉันมั่นใจว่า เหมือนกัน
     นั่นคือ ความผูกพันของใจสองใจ
ที่ยังรักใคร่และคงมั่น
ถึงแม้วันใดที่เค้าทั้ง 2 ต้องจากกัน
เค้าก็คงจะไม่ลืมความหลังคงมั่น..ไว้ปลายทาง
     และเหมือนกับฉันตอนนี้..
ที่ยังคงรักเธออยู่ดี แม้จะมีใครขัดขวาง..
เพราะเส้นทางรัก..ไม่สามารถวางแผนได้ตามโปรเจคงาน
และหัวใจฉันก็ไม่อาจทรมานที่ต้องห้ามหัวใจไม่ให้รักเธอ..
     ถึงใครจะว่าฉันผิดก็ช่างเค้าเถอะนะ
เพราะฉันพร้อมที่จะมอบหัวใจให้เธอ..อยู่เสมอ
รู้ทั้งรู้ว่าทางเดินหัวใจเรา..อาจต้องเก้อ..
หรือเป็นเพราะฉันเผลอ..ทำตามใจต้องการ
     ถ้ารักเธอแล้วต้องผิดอีกนั้น..
ฉันคงต้องปล่อยตาใจฉัน..ตามสังขาร..
เพราะอดทนกับความทรมานไม่ได้..มันป่วยการ
เลยต้องทำให้..เผลอ..รักเธอนานๆ เพื่อที่หัวใจ
ซมซาน จะได้ฟื้นคืนกลับมา