ฉันนั่งอยู่กับความว่างเปล่า มีความเหงาคอยอยู่เป็นเพื่อน หยาดน้ำตารินไหลให้ลืมเลือน ความหลังครั้งนั้นย้ำเตือนวันวาน คิดถึงเธอ..คนว่างเปล่า ที่ผ่านมาดั่งเงา..ดังภาพฝัน ในที่สุดต้องพลัดพรากไปจากกัน ทิ้งไว้เพียงคืน-วัน..และสัญญา สุดท้ายก็เหลือฉันคนว่างเปล่า มีเพียงความเหงาคอยห่วงหา ทิ้งไว้เพียง..น้ำตา อยูกับวันเวลาอันเจ็บร้าว..แสนยาวนาน
7 กรกฎาคม 2547 11:14 น. - comment id 294374
ดูเหงาจังเลยนะ จาก ภูผาไม่เคยตื่น ( เจ้าเก่า )
7 กรกฎาคม 2547 15:06 น. - comment id 294486
วันนี้มาอ่านเจอแต่กลอนเศร้า.... อันคนเศร้ากลอนมันก็ยิ่งเศร้า อันคนเหงากลอนมันก็ยิ่งเหงา เอาเป็นว่าเปลี่ยนใหม่ดีไหมเรา เปลี่ยนความเศร้าความเหงาเป็นคลื้นเคลง มาแวะเยี่ยมครับ
7 กรกฎาคม 2547 22:42 น. - comment id 294674
ที่สุดก็เหลือเพียงฉัน กับความฝันเคยชิดใกล้ ที่สุดก็เหลือไว้เพียงไร้ใจ ที่ไม่อาจมีใครให้อาทรณ์ *-*กลอนน่ารักดีค่ะ*-*