เสียดายสุดจะเดียวดาย

แก้วประเสริฐ

       ช่างเสียดายนงนุชสุดสายสวาท
ยามนวยนาดเยื้องย่างดุจนางหงส์
ทรงรูปร่างอ่อนช้อยรอยเผ่าพงศ์
มารยาทอนงค์คงไว้ได้ในนางรำ

       ดั่งผนังอุโบสถอวดลวดลายรูป
ที่เขาลูบวาดไว้ให้งามล้ำ
ซ้ำอัปสรโยนแก้วแล้วเหาะรำ
เทพชักนำดำเนินไปในพยุหะคีรี

       ด้วยบัดนี้พี่ต้องหมองใจหม่น
ด้วยเพราะคนที่รักจักหลีกหนี
ลี้สู่ฟากฟ้าแห่งใดในธานี
สุดจักที่ใจต้องครองอกตรม

       นึกถึงวันเคยเฝ้าเคล้าจู๋จี๋
สองเคยที่พลอดพร่ำร่ำเหมาะสม
ลมเอ๋ยพัดเคยได้ไออุ่นดม
บัดนี้ตรมรักพี่ที่เฝ้าครวญ

       โอ้ชีวิตวาสนาคราตกต่ำ
แสนระกำไว้ให้ใจร่ำหวน
ล้วนไม่ได้ร่ำรวยด้วยกลับชวน
แม่เนื้อนวลหลบลี้หนีเข้ากรุง

       ยืนทอดจิตคิดคำนึงพึงหันจาก
เขามาพรากรักเอาเจ้าหอมฟุ้ง
จรุงใจเคยเริงร่ามาปรับปรุง
จิตหมายมุ่งเข้ากรุงพุ่งติดตาม.

                           ........................................
             รักมากจิตครุ่นซึ้ง               คนึงหวน
ชวนใคร่ครวญถึงนวล                     ไป่ตื้น
ฝืนใจที่เคยผวน                              หวานชื่น          เชยชิด
ติดใฝ่หายากฟื้น                              เร่งเร้ารุดกรุง   ตามนาง.

                                     แก้วประเสริฐ.

                      ...................................................