ขอบคุณที่ว่าง

sivadee

ขอบคุณที่ว่างๆ ที่ให้ฉันขีดเขียนอะไรเลอะเทอะลงไปตามแต่ใจ
ใจที่เลอะเทอะ เปรอะเปื้อน จากสิ่งรุมเร้า ภายนอกนั่น
ทำไมกระดาษเลอะๆเป็นปึกๆมีเรื่องเล่าขานเป็นตำนานไม่รู้จบ
ศิลปะเลอะเทอะ เปรอะเปื้อนทำให้กระดาษและผืนผ้าสะอาดต้องมัวหมองหรือสวยงามกันแน่
แล้วสีสันรัญจวนใจ บาดอารมณ์ ในสื่อความของภาพนั้นเล่า ทำไมมันลืมไม่ลงจนทุกวันนี้
ถ้ากระดาษหรือผืนผ้าใบมันว่างเปล่า
แล้วใจเรามันเลอะเทอะ จนเราเองรับไม่ไหว อยู่กับมันไม่ได้
ก็ต้องล้างใจให้สะอาด ด้วยผ้าใบหรือกระดาษขาวนั่นสินะ
ให้มันไปเลอะที่นั่นแทน แล้วใจเราก็ผ่องแผ้วบรรลัยโลด
หากปล่อยใจให้เลอะไปเรื่อยๆ วันหนึ่งคงล้าง ขัด เช็ด ถูคราบนั้นไม่ออกแน่ๆ
ขอบคุณผู้สร้างสิ่งสะอาดและว่างเปล่าให้เราได้เช็ด ขีด เขียด สาด และไล้กัน
อย่างไม่ต้องปราณีปราศรัยผู้ใด 
เพราะมันว่างจึงต้องเติม
ที่ว่างสะอาดตาท้าทายให้เสรีในใจกำเริบเสิบสาน  
หมายจะชะล้างความหมองมัว มืด ดำ ภายใน 
ให้ผู้ใดที่สร้างเหตุแห่งความเลอะเทอะในใจแก่เรา จงรับไปใคร่ครวญ
 หรือหากเป็นดวงใจที่สวยงามคงอยากสร้างความงามงดหมดจดนั้นออกมาสู่โลกภายนอก
ผ่านความขาวสะอาดนั้นเช่นกัน
ดนตรีแปร่งหู เทิดหู ไพเราะหู ที่ทำให้อากาศไม่ว่างเปล่า เงียบงันนั่นอีก
ที่พวกเค้าเปล่งประกาศความในใจรกๆแลงามงด ผ่านท่วงทำนองเข้ารูหู โดยแนบเนียน
ระบายความในออกไปให้รู้สึก เมามัน รันทด  คร่ำครวญ
เสียงเครื่องดนตรี เสียงร้องห่มให้กรีดหู ให้เนื้อเพลงมันกรีดใจ ดังสนั่นตามสุมทุมพุ่มคน
 หรือ เสียงจ้าวแห่งพลิ้วใบไม้มาฉาบไล้ ดูโลกช่างสดใส มีจิงโจ้มากระโดดเต้นระบำในทุ่งกว้าง ดึ๊บ ดึ๊บ
ดนตรีสร้างบรรยากาศรอบตัวให้ตื่นตะลึง เมามัน และหลับใหลได้เช่นกัน..
พอก่อน ขอลาจากแต่เพียงเท่านี้ ก่อนในหัวเลอะๆจะสร้างสรรค์สิ่งใดต่อในกาลต่อจากนี้
**ฉันปราถนาให้ความเลอะเทอะในหัวฉันหลั่งอักษรทุกตัวออกมาต่อสู้กับอาวุธร้ายแรงนาม บริโภคนิยมในวัตถุนิยม