เพียงอาทรอยู่ในจิตที่ชิดเธอ

พิมานรัถยา

บรรพกาลเกี่ยวพันถึงภพนี้
รวมฤดีรวงใหม่ยวงใยฝัน
ลีลาวดีคงดลใจร่ายสุคันธ์
มอบสิ่งฝันเลือนรางกระจ่างตา
ดั่งพิรุณโปรยปรายดุจสายรัก
ทุกหยาดหยดพยานภักดิ์เสน่หา
สัมพันธ์สร้างประกายใสในอุรา
ร่วมรักษาตราบสิ้นชีวินมลาย!
...................................................................
ให้ระทึกให้นึกหวั่นสะพรั่นพรึง
ให้คะนึงให้วิตกตระหนกไหว
ให้สะทกให้สะท้อนให้อ่อนใจ
ให้อาลัยให้สับสนกมลมาน
ฤา...รอยหอมรอยเดิมมาเติมซ้ำ
ฤา...รอยรักรอยกรรมย้อนขับขาน
ละอองรักคล้ายเลือนหายมลายราญ
กลับผสานสอดเกี่ยวเสี้ยวผูกพัน
จะสางสาวก็ถึงคราวให้ยาวยืด
จะจืดชืดกลับมิอาจจะห่างหัน
จะจรจากก็มิอาจจะพรากกัน
ให้งงงันรอยฝันในวันวาร
เป็นกรรมใดอะไรหนอที่ก่อฟื้น
จะเร้นหลบกลับปลุกตื่นชื่นเงาหวาน
จะตัดใยสายสัมพันธ์พันธกาล
ก็สะท้านให้ใจหายดั่งวายชนม์
โอ้..อุระเจ้าพระยาฟ้าลิขิต
สานกนิษฐ์สายระมิงค์อิงไพรสณฑ์
ห่างกันด้วยเวิ้งฟ้านภาดล
สองกมลไยไม่สิ้นถวิลใย
ทั้งไม่เหมาะเป็นคู่ใจให้ความรัก
ด้วยตระหนักประเพณีขีดคั่นไข
จำกรอบเขตจารีตงามห้ามหทัย
จำกัดได้เพียงเท่านี้ที่จำนน
คงแต่รอภพหน้ายามฟ้าใหม่
ร้อยสัมพันธ์สองใจอีกสักหน
อาจได้สมภิรมย์เรียงเคียงสกนธ์
จะรอจนนวภพได้สบเธอ
ณ..วันนี้ยังเอ็นดูอยู่ไกลห่าง
มองความสุขที่เธอสร้างอยู่เสมอ
ปลายโค้งฟ้ามอบคำนึงไปถึงเธอ
มิอาจเจอแต่ยังมั่นนิรันดร
จวบชราผมขาวถึงคราวสิ้น
แต่ดวงจินต์นั้นแน่นหนักดั่งสิงขร
ยามวิญญาณคืนสู่ฝั่งฟากอมร
จักอาทรเฝ้าพิทักษ์รักษาเธอ
..........เธอเห็นท้องฟ้านั่นไหม
ฉันเก็บเอาไว้ให้เธอ...และจะเป็นเช่นนั้นเสมอ....
...........................๒๑  มิถุยายน   ๒๕๔๗.