โสมส่องแสง

แก้วประเสริฐ

       ดาริกาพรรณรายพรายเพริศแพร้ว
จำเนียรแจ้วแว่วสกุณาพาขับขาน
พระพายพัดโชยอ่อนเสียงกังวาน
ไผ่ใบสั่นหวีดหวิวพลิ้วตามลม

       สำเนียงเสนาะเพราะพริ้งกริ้งกริ้ว
วาบหวิวหวิวเหมือนคล้ายอาบแสงโสม
เย็นยะเยือกสะท้านจิตห้วงกมล
น้ำค้างพรมชุ่มชื่นระรื่นใจ

       ศศิธรลอยพ้นผ่านหมู่เมฆ
แสงนวลเสกเมฆไม้แลสดใส
เหลือบแลชมท้องฟ้าให้ชื่นใจ
ที่หลับใหลพลันฟื้นตื่นอารมณ์

       กลิ่นราตรีแผ้วผ่านซ่านกลิ่นหอม
ชโลมน้อมจิตใจให้ได้สม
ดั่งแมนสรวงเปิดฟ้าให้ได้ชม
แสนภิรมย์กลิ่นหอมทิพย์ราตรี

       แม้นมาดพี่ได้มีนารีหนึ่ง
มาคลอคลึงรึงเร้าแม่โฉมศรี
ทิพย์อาสน์วางไว้ในราตรี
ต่างจู๋จี๋ชวนจ้องแสงโคมทอง

       รัตติกาลยามมีแสงโสมส่อง
ทั้งโลกต้องอยู่ใต้ในเราสอง
อาณาเขตกว้างใหญ่ที่เคยปอง
คงจะต้องเหลือไว้ธุลีดิน

       ยืนมองคิดพิศเดียวให้เปลี่ยวเปล่า
มันเป็นเศร้าฝันเราจนสุดสิ้น
น้ำค้างพรมชโลมล้างที่ราคิน
ด้วยมันสิ้นรักแล้วหนทางรัก

       รักหนอรักรักเราสุดหวนหา
ใครจะมาปลอบเล่าที่ใจหัก
มันแตกแยกเสียสิ้นเคยลิ้มรัก
สิ้นความรักกับโสมลับเมฆา.

                   แก้วประเสริฐ.