สิ้นแสงสูรย์

แก้วประเสริฐ

       แสงสูรย์สิ้นสิ้นเสียงสำเนียงรัก
ที่เคยภักดิ์รักมอบสู่จอมขวัญ
แว่วสำเนียงอ่อนหวานเคล้ารำพัน
แสงอำพันพลันวับลับตาไป

       ดุเหว่าร้องก้องอำลาพนาสน
วิหควนเวียนหารังอาศัย
สำเนียงเสียงทวิบาทมาแต่ไกล
แสนอาลัยในความรักภักดีชม

       ลมเอยลมเคยพัดเสียงหวิวหวิว
บัดนี้สยิวเหมือนรักที่เคยสม
อารมณ์รักพักไปเหมือนอย่างลม
เงียบสงบจมลงหายดุจคลายรัก

       โอ้อนาถในวาสนาคราครั้งนี้
เห็นเป็นที่รักสลายคล้ายประจักษ์
เมื่อก่อนนั้นเคยพร่ำเสียยิ่งนัก
คงจะสลักสิ้นสลายคล้ายตะวัน

       เคยกอดรัดรักรสซบไออุ่น
พสุธาวุ่นสุดเสมือนแทบไหวหวั่น
กระแสน้ำในธารน้อยกระฉอกพลัน
ใบหญ้านั้นกลับราบแลสีใส

       ปทุมมาลย์ชูช่อกลางสายน้ำ
ถูกลมซ้ำพัดพาจนอ่อนไหว
กลิ่นหอมหวนชวนดมชิดสนิทใจ
ระรื่นไหวใจสั่นสะท้านกลอง

       สองเราพลอดอ้อล้อต่อแสงสูรย์
กายเป็นศูนย์กวัดรัดอาบทั้งสอง
แสงตะวันมาบัดนี้สุดหมายปอง
ไร้ซึ่งน้องแลสายลมพลันเงียบงัน

       นอนทอดกายไร้คู่สุดจะคิด
มองเพ่งพิศแสงตะวันคอยลับสูญ
ความมืดเข้าย่างกรายสุดอาดูร
สิ้นแสงสูรย์เหมือนสิ้นรักกับตะวัน.
. 

                    แก้วประเสริฐ.