ฉันแค่คนด้นเดินเพลินโลกกว้าง ท่องหนทางทุกก้าวเมื่อยร้าวแสน ใช้ชีวิตลิขิตมาท้าดินแดน แม้แร้นแค้นมั่นคงหลงมิคลาย ไม่เคยเลี้ยวเที่ยวไปเมื่อใครเรียก แค่สำเหนียกเสียงหวานไม่นานหาย เลิกหลงเพ้อเฟ้อฟุ้งยุ่งเจียนตาย แค่สบายเป็นวันมันจำเป็น อย่าได้เพียรเปลี่ยนฉันแม้วันไหน เพื่อเธอได้ดั่งใจใฝ่อยากเห็น มิเคยเพี้ยนเปลี่ยนไปให้ลำเค็ญ คือที่เห็นทุกหนตัวตนจริง หากไม่ชอบขอบใจไปเสียเถิด ยากก่อเกิดเกื้อประโยชน์โทษทีหญิง เกิดชาติหนึ่งพึงเป็นเช่นคนจริง เกลียดอยู่หิ้งเหมือนหุ่นให้คุ้นเธอ 8 มิถุนายน 2547
นกตะวัน 8 มิ.ย. 2547 23:58 น. - ID 54948 
399
3
0
9 มิถุนายน 2547 07:32 น. - comment id 282199
เช้าวันนี้ มัดหมี่เดิน มาเยี่ยมพี่ ถามพี่ที สุขดี หรือเปล่าหนอ ขยันลง บทกลอน มากเกินพอ ตามจนท้อ อ่านไม่ทัน เลยพี่ที ตามอ่านบทกลอนพี่ทีตลอดนะคะ ขยันจริง ๆ ค่ะ
9 มิถุนายน 2547 07:59 น. - comment id 282201
สบายดีมัดหมี่จ๋ามาแต่เช้า โรครุมเร้าลดแล้วแจ๋วนักหนา แสนดีใจได้เดินเพลินอุรา แถมพบหน้านวลน้องข้องแวะเยือน ถ้าหายไม่ทันแย่แน่เลย เพราะเสาร์อาทิตย์นี้ต้องไปเป็นวิทยากรดูนกที่สวนรถไฟอีก แล้วมัดหมี่จะไม่มาอบรมบ้างหรือ ที่สวนรถไฟก็มีนกเยอะอยู่นะ
9 มิถุนายน 2547 13:30 น. - comment id 282343
เพิ่งเข้ามาไม่นาน จึงได้เคยเห็นแต่งานเขียนดูนก... ก็เพิ่งเคยเห็นงานแบบงอนง้อของคุณนกตะวันค่ะ... เก่งจังค่ะ...เพราะอ่านแล้วคิดว่าคนละคนเขียนเลย... ............................................................................ ลี่...ผู้มาเยือน .
9 มิถุนายน 2547 15:38 น. - comment id 282374
ตัวเราก็คือตัวเรา เป็นตัวเรานะดีที่สุดแล้วละ กลอนหนักแน่น มั่นคง ดีจังคะ ^_^
หน้าส่วนตัว
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
