เมื่อวันวาน

แก้วประเสริฐ

       ตะวันชิงพลบหลบเมฆาสิ้น
นกโบยบินเหิรฟ้าพาลับหาย
เสียงจักจั่นเรไรร้องกำจาย
ท้องฟ้ากลายไม่สว่างกลางนภา

       โลกกระจ่างกลางใจในเรื่องรัก
ยิ่งคิดหนักดุจตะวันมิหรรษา
สุดจะเพรียกเรียกร้องให้คืนมา
สิ่งนั้นหนาผ่านไปในวันวาน

       เพียงรู้ว่าวันนี้ฉันหงอยเหงา
มันรุมเร้าเฝ้าบั่นทอนสุดกลั้น
โอ้ใจหนออยากรักสักเนิ่นนาน
เพียงแค่ฝันยังสะท้านห้วงหทัย

       โอ้ใจเอยเคยพร่ำคำรักหวาน
ปรุงแต่งฝันนั้นให้ได้สิ่งสดใส
บัดนี้ใจเหลือไว้ให้มลายไป
สิ้นสลายในรักล่วงช่วงโรยรา

       ตะวันชิงพลบกลบแล้วด้วยรัก
สุดยากนักพักพาโรยโหยหา
ความรักเอยช่างไม่คิดนำมา
กลับนำพาหัวใจให้โศกครวญ

       คิดถึงวันผ่านรักใต้ร่มพฤกษ์
ร่างเราผนึกกวัดไว้ใจสุดหวน
อิงแอบกายกอดรัดสุดรัญจวน
แสนอบอวลไออุ่นแอบแนบใจ

       หยาดพิรุณโปรยปรายชโลมลูบ
ลมพัดวูบสะท้านใจหวั่นไหว
ใบไม้โน้มน้าวกิ่งสุดแกว่งไกว
ต้นหญ้าใบราบเรียบติดธุลีดิน

       สายฝนหลั่งพลั่งพรูพร้อมกับเสียง
หวีดร้องเอียงร่างน้อยของโฉมฉิน
ฟ้าคำรามเลื่อนลั่นแล้วโบกบิน
พายุสิ้นฟ้าใสหวนกลับคืน

       ตะวันพลบจบแล้วสิ้นแสงสูรย์
เหมือนจะสูญสิ้นไปสุดใจฝืน
วันนั้นมาพาใจให้สะอื้น
ทุกวันคืนเฝ้าคิดยืนทบทวน

       เมื่อวันวานผ่านแล้วในอดีต
สุดจะคิดนำรักกลับมาหวน
โอ้ใจเราสุดแสนจะรัญจวน
ยามที่หวนในรักเมื่อวันวาน.

                   แก้วประเสริฐ.