..อะไร..ก็รัก(นิทาน ชาวนา กับ ปู เต่า)ตอนที่๑๐

อาภาภัส

      
  สวัสดีค่ะทุกท่าน แต่งนิทานไว้เมื่อวานเพิ่งมาลวันนี้ ตอนเขียนเพียงแค่ทะเล้นจะให้อะไร...ก็รัก ดำเนินไป ในรูปแบบที่คิดว่าไงก็รัก ..แล้วก็ ลองอ่านเถอะค่ะ
              
                        ณ  ริมบึงแห่งหนึ่งซึ่ง ปูเต่า     
                        อาศัยเย้าคุยกันสนุกสนาน
                       ทิพากรฉาบฉายส่องลำธาร    
                       มัจฉาพล่านแหวกวนสุคนธ์อวล
                      ปูตัวติ๊ดแต่งแต้มหลายหลากสี       
                      รุดเร็วรี่ไต่ไปพร้อมเสสรวล
                      บนหลังเต่าด้วยรักประจักษ์มวล  
                      มิเคยป่วนเหยียดหยันในกันเอง
                      
                      วันนี้เต่าพาปูไปดูที่                        
                      แดนสวยสีมีเกาะงามเหมาะเหมง้
                      กระแสสินธุ์พลุ่งพล่านระบือเล็ง     
                      คึกครื้นเครงโผนผาดสาดกระเซ็น
                      บนกลางเนินมีทับกระท่อมน้อย        
                     เต่าเจ้าลอยเลียบริมหวังแลเห็น
                     ผู้ครอบครองพสุธาสง่าเย็น               
                     มะพร้าวเด่นเห็นรั้วกระถินดง
    
                      บัดเดี๋ยวนั้นพลันเห็นชายชาวนา       
                      ยืนชมปลานกไพรไก่ป่าหงส์
                      จึงถามปูดูว่าอยากจะลง                   
                      ไต่ทางตรงตรวจถิ่นที่ดินดี
                      ปูลัดเลาะเดาะหน้าเดินลุยเลน          
                      ตัวมันเอนขาเกไร้ราศรี
                     เต่าหัวเราะล้อท่าปูมากมี                    
                    เสียงอึงมีเซ็งแซ่ จนคนมอง
                    ก็ชาวนาผู้กล้าน่ายกย่อง                   
                    ยืนเมียงมองจ้องคิดจิตหม่นหมอง
                    ทุกวันนี้ล้วนปูเต่าเอาไปดอง               
                    เพื่อลิ้มลองเชื่อว่าอายุยืน
               
                    หากสิ้นคนทนแรงแห่งชาวนา              
                    ใครจะมาไถหว่านและทนฝืน
                    ให้ได้กินข้าวสุกทุกวันคืน                     
                    ลืมตาตื่นสู้ฟ้าคาแผ่นดิน
                   ฤาเปรียบเราดังเจ้าเต่าและปู               
                   ถูกดองอยู่หลายชาติจากยุคหิน
                   ต้องกล้ำกลืนยืนบ่นเป็นอาจินต์            
                   ตราบชีวินสิ้นภพคงจบงาน
                   หันหลังเดินดุ่มลับกลับกระท่อม             
                   หลังโก่งค้อมขาเกเฉเหลือสาน
                   เต่าและปูตามดูตะลึงนาน                     
                  แสนสงสารชาวนาหมดเรี่ยวแรง
         นิทานนี้ชี้สอนให้เรียนรู้                            สู้สุดกู่ชีพลับจนดับแสง
         ค่าของคนผลผลิตผิดสำแดง                     นิทานแต่งแห่งภพก็จบลง
 อรุโณทัย  อาภาภัส
บ้านพระประแดง