จิตร ภูมิศักดิ์ กวีแห่งวิถีประชา

เอกมาศ

             จิตร ภูมิศักดิ์
          
                       ใครหนอใครใยเล่าจักรู้เรื่อง
           
                 ชายหนึ่งยามนามกระเดื่องเมื่อชีพสิ้น
                 ตารางขังเขาแต่ตัว หัวใจกลับโบยบิน
                 ทุกสิ่งเสียสิ้นเมื่อชีพสิ้นกาล
                        
                          จิตร ภูมิศักดิ์  จากชีวิต
                 นามนั้นลิขิตให้ชีพสิ้นสังขาร
                 เขาตายอย่างไร้ค่าประมาณ
 
                 แต่ต่อมาก้องนาม คนไถ่ถามอยากเรียน
      ขอร่วมไว้อาลัยแก่ จิตร ภูมิศักดิ์ แสงเทียนแห่งวิถีประชา และขออนุญาตินำเสนอผลงานของคุณจิตร หรือ สหายปรีชา  เพื่อประโยชน์แก่ ประชาชาติชาวสยามทุกคน
                                  แสงดาวแห่งศัทธา
 
                            พร่างพรายแสง  ดวงดาวน้อยสกาว
                 ส่งฟากฟ้าเด่นพราวไกลแสนไกล
                 ดั่งโคมทอง ผ่องเรืองรุ่งในหทัย
                 เหมือนธงชัย ส่งนำจากห้วงทุกข์ทน
                             พายุฟ้า ครืนข่มคุกคาม
                เดือนลับยาม แผ่นดินมืดมน
                ดาวศรัทธา ยังส่องแสงเบื้องบน
                ปลุกหัวใจปลุกคนอยู่มิวาย
                ขอเยาะเย้ยทุกข์ยากขวากหนามลำเค็ญ
                            คนยังคง ยืนเด่นโดยท้าทาย
                แม้ผืนฟ้า มืดดับ เดือนลับละลาย
                ดาวยังพราย ศรัทธาเย้ยฟ้าดิน
               ดาวยังพรายอยู่จนฟ้ารุ่งราง
                         
                                        เสียงเพรียกแห่งมาตุภูมิ
                            ม่านฟ้ายามค่ำ  ดั่งม่านสีดำม่านแห่งความร้าวระบบ 
เปรียบ เหมือนดวงใจ มืดทึบระทม พ่ายแพ้ซานซมพลัดพรากบ้านมา
                            ต่อสู้กู้ถิ่น และสิทธิ์เสรีกู้ศักดิ์และศรีโสภา จึงพลัดมาไกล ทิ้งไว้โรยรา จะร้างดังป่าอยู่นับปี
                            เคยสดใส รื่นเริง ดังนกเริงลม ถลาลอยชื่นชม อย่างมีเสรี แม้ร้อยวัง วิมานที่มี มิเทียมเทียบปฐพีที่รักมั่น
                            ความใฝ่ฝันแสนงาม แต่ครั้งเคยเนาว์ ชื่นหวานในใจเราอยู่มิเว้นวัน ความหวังยังไม่เคยไหวหวั่น ยึดมั่นว่าจักได้คืนเหมือนศรัทธา
                            แว่วเสียงก้องกู่ จากขอบฟ้าไกล แว่วดังจากโพ้นนภา บ้านเอ๋ย เคยเนาว์ กังวานครวญมา รอคอยเรียกข้าทุกวัน 
                              เพื่อลบรอยคราบน้ำตาประชาราษฎร์
              สักพันชาติจักสู้ม้วยด้วยหฤหรรษ์
             แม้นชีพใหม่มีเหมือนหวังอีกครั้งครัน
              จักน้อมพลีชีพนั้นเพื่อมวลชน
          บทกวีบทนี้ แปลมาจากบทกวีของ อาเวตีก อีสากยัน กวีประชาชนแห่งอารเมเนีย     แปลโดย จิตร ภูมิศักดิ์   ซึ่งได้กลายเป็นสัญลักษณ์ของ จิตร  ภูมิศักดิ์ ไปแล้วนั้น   บทกวีบทนี้มีเพื่อนสนิทของจิตร ชื่อ โยธิน   มหายุทธนา ได้เริ่มแปลออกมาก่อน ว่า
                             เพื่อขจัดคราบน้ำตาประชาราษฎร์
              ถึงชีวาตม์สิ้นพันครั้งยังหรรษา
             แม้ตนกูเกิดได้อีกสักครา
             จักอุทิศชีวาเพื่อมวลชน
ขอมอบแก่ผู้เป็นกวีด้วยจิตรและวิญญา แห่งประชาราษฎร์