นางฟ้าจำแลง

แก้วประเสริฐ

               ลมฝนโปรยโรยริ้วพลิ้วเป็นฝอย
ละอองน้อยสาดกระทบกายใจชุ่มชื่น
เดินตากฝนคนเดียวในค่ำคืน
แสนระรื่นชื่นฉ่ำในวิญญา
เห็นสาวน้อยร้อยชั่งนั่งร้องไห้
มองแลไปอยู่ใต้เงาพฤกษา
คงเปล่าเปลี่ยวมีปัญหาที่ตามมา
กลุ้มอุรานั่งอยู่แต่ผู้เดียว
จึงหลบฝนเดินไปนั่งเคียงชิด
ทำตัวสนิทเธอหันมาทำตาเขียว
ยิ้มให้เธอแต่เรากลับหน้าเซียว
ประเดี๋ยวเดียวเธอหันหน้ากลับไป
เธอไม่ว่ากำลังใจมาถามไถ่
เรายิ้มให้ถามเธอไปเป็นไฉน
มาร้องไห้คนเดียวอยู่ทำไม
บ้านอยู่ไหนจะไปส่งคนดี

             เธอหันมายิ้มให้ช่างวิไลลักษณ์
โอ้พริ้มพักตร์ลักขณาแม่มารศรี
สวยหยาดเยิ้มปานอุมาในราตรี
นัยน์ตานี้งามราวดุจดาวเดือน
สำเนียงเธอเอ่ยเอื้อนดุจระฆังใส
ช่างหวามใจหาใครจะมาเหมือน
สำเนียงเสนาะเพราะพริ้งยามยลเยือน
ดุจดั่งเหมือนตัวลอยสู่ชั้นพรหม
สำเนียงแว่วว่าชายผลาญทรวงอก
จึงระทกหม่นหมองด้วยไม่สม
มีรักที่มอบให้หญิงอื่นชม
จึงขื่นขมต้องตรมอยู่เดียวดาย
จึงกล่าวถ้อยร้อยคำตัวพี่นี้
ด้วยไม่มีหญิงอื่นมาสมหมาย
ก็ชอกช้ำแสนระกำใจละลาย	
หาหญิงใดเป็นคู่ยากจริงจริง

              เธอยิ้มพลางกล่าวขานชายเจ้าชู้
ดูดู๋ดูกล่าวถ้อยด้วยทุกสิ่ง
คงหัวร่อเยาะหยันคำของหญิง
หากใจจริงหญิงได้สบายอารมณ์
ได้ฟังคำหญิงชายเจ้าชู้ไก่โต้ง
โอบเอวโลมนวลอนงค์พอเหมาะสม
อ้อนฉอเลาะคำหวานถ้อยคารม
มีอารมณ์อ่อนไหวไปตามกัน
ต่างถ้อยพรอดคำหวานสำราญรัก
ประโลมจักโลมถ้อยร้อยกระสัน
พึงอิงแอบแนบข้างระหว่างกัน
จวบเวลากาลย่างเข้าสู่อรุโณทัย
เธอผลักกายฉันหมายองค์ทรงเครื่อง
ร่างเธอเรืองรัศมีผุดผ่องใส
สวยบริสุทธิ์ผุดผาดงามวิไล
แล้วเอื้อนไปถ้อยวาจาพางุนงง

             ฉันนี้มาเพราะวาจาเธออธิษฐาน
ด้วยตัวฉันเคยเป็นคู่สมประสงค์
ชาติก่อนนั้นเคยอธิฐานเจตจำนง
จะร่วมองค์ทรงไว้ในเรื่องรัก
ขอเธอจงถนอมตัวไว้ในกุศล
จะเป็นผลต่อเราเป็นยิ่งนัก
เธอละภพนี้แล้วจะได้ประจักษ์
มาครองรักสมสู่ทุกชาติไป
พอเสร็จคำถ้อยแถลงร่างลอยขึ้น
สู่ภาคพื้นนภาแล้วเลือนหาย
ยังติดถ้อยคำหวานมิกลับกลาย
หัวใจจะวายเมื่อพบประสบนี้
แสงอรุโณทัยฉายทาบพื้นส่อง
นัยน์ตาฉันหมองออกเดินจากที่
หันกลับมองวิมานรักที่เคยมี	
ลากันทีสร้างกุศลเพื่อพบเธอ.

                   แก้วประเสริฐ.