สัตว์...ก็มีหัวใจ

แก้วประเสริฐ

        วันอาทิตย์ 23 พฤษภา  2547
พอเสร็จธุระไปเขาดินวนาสถาน
ว่างพักผ่อนคลายอารมณ์จากงาน
ไปสถานเมื่อเด็กเที่ยวเพื่อกันลืม

       เสียค่าบัตรผ่านประตูถึงได้เข้า
พอผ่านเขาเจอทางแยกสุดปลื้ม
ด้วยฝูงชนมากมายเด็กเล็กตรึม
เสียงฮึมฮึมโหยหวนชวนเหลียวมอง

       เลี้ยวขวาจ้องมองดูมวลหมู่สัตว์
ซึ่งเขาจัดวางเอาไว้ให้แลจ้อง
บริเวณสัตว์กว้างขวางให้ประลอง
เพื่อสนองสัตว์วิ่งไล่ให้ติดตาม

       มีทั้งช้างเสือสางแรดกระทิงเผ่น
ฮิบโปเล่นน้ำอ้าปากดูเกรงขาม
กระทิงแดงกวางเก้งชะมดงาม
นกกระยางบินว่อนเหนือหลังคา

       กระจอกเทศมาเย้าล้อคนเล่น
มองแลเห็นเด็กชอบดูให้กังขา
ลิงชะนีค่างหน้าด่างโหนไปมา
สัตว์ถ้วนหน้าดูหมองต้องระทม

       ลมฝนตกพรำพร่ำเย็นฉ่ำเหลือ
สัตว์ที่เหลือมีไม้ใหญ่ไม่เหมาะสม
เมื่อก่อนนั้นมากมายเสียคนชม
เป็นที่ร่มใหญ่น้อยพักผ่อนฤดี

       เดี๋ยวนี้ต้นไม้เขาดินสูญสลาย
เนินดินกลายหายลับไม่กลับที่
ต้นไม้ใหญ่สูญหายแทบไม่มี
คงเหลือที่รอบทางระหว่างเดิน

       เดินวนรอบมองสัตว์สะท้อนนัก
ก่อนนั้นมักเห็นสัตว์วิหคเหิร
ไม่เหลือสัตว์ของไทยที่เกิน
เคยเดินเพลินดูไปหลายหลากพันธุ์

       บัดนี้เล่าสูญหายนับตัวได้
นอกนั้นไซร้เป็นสัตว์นอกเสกสรร
ส่วนสัตว์ไทยนั้นหายไปจากกัน
สุดจะสรรค์มาจำแนกแยกออกดู

       เขาดินนั้นเคยมีสัตว์มากเหลือ
สุดเหลือเฟือเหลือไว้น่าอดสู
มองอย่างไรก็ไม่ใคร่จะน่าดู
แต่ที่รู้มีมนุษย์เดินพล่านกัน

       ให้รำลึกครั้งผ่านมาในอดีต
เขาดินสถิตแหล่งรักอันไพศาล
หญิงสาวชอบพลอดรักกันยาวนาน
เป็นที่สถานพักผ่อนของหญิงชาย

       พอสอบถามจึงรู้ข้อมูลหลาก
งบประมาณหักไว้ไม่มากหลาย
จึงขาดทุนอาหารสัตว์อีกมากมาย
ขอหญิงชายโปรดอุดหนุนจุนเจือ.

                  แก้วประเสริฐ.