อักษรานครอมรรัตน์ ตำนานซัดทอดขานแต่กาลหลัง คราครั้งหนึ่งมีเมืองเมลืองมลัง ท้องพระคลังเต็มยิ่งศฤงคาร ประชาราษฏร์อยู่กันสงบสุข แสนจะชุกชุมนักภักษาหาร มั่นในศีลธรรมมาเนิ่นนาน หมู่ทหารขุดรอบเป็นขอบคู เพื่อป้องกันการรุกราจากข้าศึก แสนคักคึกเตรียมพร้อมฝึกซ้อมหรู บรรดาเหล่าอัศวินทุกถิ่นกรู ฝึกเป็นผู้เยี่ยมยุทธสลุดยิง ต่างมีดาบคู่กายคนละเล่ม วิชาเต็มติดกายทั้งชายหญิง ทั้งท่าร่างบทเพลงน่าเกรงจริง มิประวิงเวลาคราประชัน ดาบก็หนักเร่งรัดระบัดแยก หัวร้างแตกเลือดอาบพังพาบนั่น เก็บเรี่ยวแรงสู้ไพรีดีกว่ากัน ยกเลิกพลันไปขุดคลองทั้งผองเอย.. ..
กุ้งหนามแดง 24 พ.ค. 2547 22:02 น. - ID 54098 
768
3
0
24 พฤษภาคม 2547 23:49 น. - comment id 273895
หน้าส่วนตัว
อุส่าห์อ่านไปใจยังคิดติดสนุก
พอท้ายปุ๊บหงายหลังพังพาบหงาย
โธ่ยอดหญิงจงแต่งต่ออย่าทำลาย
บรรยากาศสบายให้สนุกสุขหัวใจ.
แก้วประเสริฐ
โถๆๆๆๆๆเพื่อนรัก อุส่าห์อ่านอย่างตั้งใจเชียวนะ พออ่านจบหงายเก๋งเลย...น่าๆๆแต่งให้เป็นนิยายสักหน่อยซิ เก่งอย่างนี้น่าลองนะ
25 พฤษภาคม 2547 00:41 น. - comment id 273958
กลอนไพเราะมากๆๆๆๆๆๆแถมเนื้อหาดีมากๆๆๆๆด้วยค่ะ ชอบจัง ชื่นชมในผลงานเสมอนะค่ะ
25 พฤษภาคม 2547 17:00 น. - comment id 274301
ตอบกลับค่ะ: คุณแก้วประเสริฐ: แหะ แหะ เรื่องมันยาว..เลยตัดตอนมาเสียอารมณ์ไปนิด ขออภัยค่ะ .................................................................... คุณผู้หญิงไร้เงา: ขอบคุณค่ะ.. .....................................................................
กลอนอกหัก รักหวานซึ้ง
กลอนอวยพร
กลอนให้กำลังใจ
กลอนให้ข้อคิด
