เสียงเพรียกจากพงไพร

ก.นววิฬาร

เสียงหวีดหวิวแว่วแว่วมาแต่ไกล         จากมวลหมู่แมกไม้ในกลางป่า
มันช่างเจ็บแปลบไปในใจข้า          เพียงเพราะว่าข้าไม่อยากเห็นเจ้าตรม
 
อยากจะหาสาเหตุแห่งเสียงนั้น                อะไรกันทำให้เจ้าไม่สุขสม
เดินมองหาเด็ดดอกเคยดอมดม              ก็ไม่สมใจข้าไม่ยักมี
 
ในวันนี้ป่าเปลี่ยนเลี่ยนเตียนโล่ง            ใจก็โหวงโล่งเตียนดั่งไพรี
อันจะหาต้นตอของเสียงนี้                         ต้องไปที่กลางป่าแน่จริงเทียว
ลึกเข้าไปพงไพรใกล้วารี                         ยังโชคดีมีอยู่ให้พืชเขียว
แต่นิจจาวารีเหลือนิดเดียว                      แย่จริงเชียวไม่นานคงจบกัน
เจ้าคงร้องบอกข้าว่าสิ่งนี้                          ที่เจ้ามีเหลืออยู่ในไพรสัณฑ์
ให้ข้ารีบเร่งทำเร่งสร้างสรรค์                   เพื่อสวรรค์บนดินไม่สิ้นใจ...
     ....................................................พวกเราชาวโลกต้องช่วยกันอนุรักษ์ธรรมชาติผืนป่าท้องน้ำของเราไว้นะครับ...............................................