...ไม่พูดไม่จา ฉันจะรู้ได้ไงว่าเธอเป็นอะไร หรือเธอเห็นฉันเป็นคนอื่นคนไกล ไม่เห็นค่าความห่วงใยที่ฉันมี อย่าใจร้ายกับฉันเลย...ขอร้อง จะให้อ้อนวอนเธออีกนานแค่ไหนก็ได้ ฉันอยู่ใกล้แค่นี้แต่ไกลหัวใจ เจ็บยิ่งกว่าการจากไปของเราสองคน อย่าโหดร้ายกับความรัก ใจฉันเจ็บหนักเมื่อเห็นเธอเศร้า ฉันอยากอยู่ข้างกายเป็นดั่งเงา อยากแบ่งเบาความเหงาที่เธอมี เปิดประตูหัวใจให้ฉันเข้าไปเถอะนะ ฉันจะไม่ร้องขออะไรมากไปกว่านี้ คนคุ้นเคยกันมาเธอกลับไม่ใยดี อย่าทำร้ายใจดวงนี้ด้วยการเงียบงัน
20 พฤษภาคม 2547 06:24 น. - comment id 271078
..เรน..อรุณสวัสดิ์ นะคะ... แบบ ..เรนมา ..ทักทาย..ตอนเช้า..
20 พฤษภาคม 2547 10:53 น. - comment id 271158
โถเศร้าจัง แต่เศร้าแบบน่ารักนะครับ แก้วประเสริฐ.
20 พฤษภาคม 2547 21:47 น. - comment id 271485
ขอเพียงหัวใจสองดวง เรียงร้อยมาอยู่รวมกัน จะเห็นคุณค่าความผูกพันธ์ ที่เริ่มก่อตัวขึ้นมานั้น...ทันใด ขอเพียงหัวใจสองดวง ช่วยประคับประคองอย่าหวั่นไหว มอบสิ่งหนึ่งเติมเต็มในหัวใจ คือ..ค่าความห่วงใย...เราสองที่ให้กัน เขียนได้ดีจังครับ...ถ้าจะให้ดี คุณน่าจะเข้าไปพูดกับเขาตรง ๆ นะครับ เปิดโอกาสให้เขาได้รับรู้ความรู้สึกดีดีของเรา เมกเอาใจช่วยนะครับ
24 พฤษภาคม 2547 19:52 น. - comment id 273688
ขอบคุณมากค่ะที่แวะมาทักทายกัน.... บางอย่างก็เป็นความลับในใจนะค่ะ