ขลุ่ยรัญจวน

แก้วประเสริฐ

          ยามดึกดื่นคืนค่ำน้ำค้างตก
เสียงวิหคโหยหวนมาตามสาย
พระพายพัดโชยพลิ้วระริกกาย
ปนปรายเสียงขลุ่ยแผ่วแว่วพลิกแพลง

          ท้องนภาคลาคล่ำดาวเดือนฉาย
ดาวกระจายพรายพริบวิวับแสง
มวลหมู่ไม้ใหญ่เล็กคล้ายสิ้นแรง
ดุจดั่งแฝงอารมณ์เศร้าเคล้าขลุ่ยตาม

          เสียงขลุ่ยแผ่วแว่วครวญหวนใจจิต
แม้นน้อยนิดใจระริกให้วาบหวาม
สูงลงต่ำคล้ายร่ำไห้ของคนงาม
แฝงถึงความสูญสิ้นช้ำระกำใจ

          บัดเดี๋ยวขลุ่ยเสียงแผ่วแว่วเลือนหาย
ดุจดั่งคล้ายเจ้าของขลุ่ยนั้นร่ำไห้
ทำไมหนอใจฉันนี่เป็นอะไร
ช่างหวั่นไหวต่อขลุ่ยแว่วแผ่วมา

          หมายย่างเท้าก้าวเดินเพื่อหลีกหนี
เหมือนจะมีเสียงเรียกเพรียกหวนหา
ต้องชะงักกายไว้เหมือนต้องมนตรา
หลงเสน่หาขลุ่ยแผ่วแว่วหวนคืน

          ทำนองเสียงระริกพลิ้วสุดระริก
คล้ายจะจิกกระชากใจต้องสุดฝืน
ยิ่งฟังไปใจยิ่งช้ำต้องกล้ำกลืน
ยากจะฝืนน้ำตาหลั่งรดทรวงใน

          โอ้ขลุ่ยหนอเสียงเจ้ายังเท่านี้
แล้วคนที่บรรเลงเจ้าจะเป็นไฉน
มิหลั่งน้ำตาพร้อมเจ้าดูกระไร
ฉันนี้ไกลได้ยินเจ้ายังเศร้าตรม.

                   แก้วประเสริฐ.