แด่ผู้เป็นยอดดวงใจ

แก้วประเสริฐ

                   เธอรู้บ้างไหม  เธอคิดบ้างไหม  เธอนึกบ้างไหม
 ทำไมเธอถึงเป็นเช่นนี้    ทำไมเธอถึงเปลี่ยนไป   ทำไมเธอไม่นึกถึงหนหลัง
 เธอทำให้ฉันสุดปวดร้าว  เธอทำให้ฉันสิ้นหมดหวัง   เธอทำให้ฉันหลั่งน้ำตา

          อนิจจาความฝันพลันทลายสิ้น
มันโบกบินสูญไปดุจความฝัน
รักรัญจวนหวนไห้มาแทนกัน
ทุกคืนวันฉันเฝ้าเศร้าอกตรม

          นึกถึงวันพลันพบประสบรัก
สุดจะภักดิ์เฝ้าถนอมมิให้ขม
แสนลำบากยากเย็นก็ต้องทน
เพื่อให้คนรักเราได้สบายใจ

          ฝากสัญญารักไว้บนฟากฟ้า
ท้องนภาดารารับงามแจ่มใส
ทั้งสองเราแช่มชื่นระรื่นใจ
ผกาไม้งามเงาเมฆเฉกอารมณ์

          ระรื่นจิตติดตามไปดุจสวรรค์
สองผูกพันเกี่ยวก้อยตามเหมาะสม
เพื่อนทั้งหลายให้อิจฉามิตรอมตรม
มีคนชมว่าทั้งสองเหมาะสมกัน

          กาลเวลามิได้ไปตามแนวคิด
วิปริตจิตใจคล้ายผีมาเสกสรร
สิงสถิตในใจเธอสุดจำนรรจ์
เปลี่ยนรักนั้นไปกับชายใหม่ครอง

          เธอเปลี่ยนรักจากไปฉันไม่ว่า
ไฉนมาเยาะเย้ยให้ใจฉันหมอง
รสรักเก่าเบื่อแล้วหรือที่เคยปอง
จึงสนองอารมณ์ใคร่ที่มากมาย

          ทุกวันคืนฉันผิดหรือที่สนอง
คอยปกป้องเอาใจเธออันมากหลาย
ด้วยความจนฉันนี้จึงกลับกลาย
เธอเปลี่ยนไปจนฉันนั่งน้ำตาคลอ

          แสนเสียดายความรักที่มอบให้
แสนเสียดายในยิ้มรูปจริงหนอ
แสนเสียดายในรสรักที่พะนอ
แสนเสียดายหนอเฝ้าอยู่เดียวดาย.

                    แก้วประเสริฐ.