ฝันต่างวัน

ก่อพงษ์ พงษพรชาญวิชช์

ถนนทรายกะได้ไม่เกินวา
เหมือนบีบเล็กเข้ามาแคบกว่าเก่า
สองข้างทางเป็นทิวซ้อนไม้ซ่อนเงา
ตะวันจวนลับเหลี่ยมเขาลงมากแล้ว
ยิ่งสาวเท้ายิ่งห่างไกลยิ่งไม่ทัน
ยิ่งร้องลั่นยิ่งทำให้หัวใจแป้ว
ว่าโอ้หนอรอได้ไหมใยรีบแจว
หรือไม่รักลูกแก้วจึงจ้ำไกล
ทางข้างหน้าดูเปลี่ยวเหงาสีเทาทึม
สองข้างทางรกครึ้มพุ่มไม้ไหว
โค้งข้างหน้าตีบแคบแบบบีบใจ
ไม่ก้าวไปคงคลาดกันหวั่นเหลือเกิน
แม่ครับรอด้วย..
ไร้เสียงขานหวั่นไหวหัวใจเหลือ
ยิ่งหวาดเมื่อสืบเท้าตามจะข้ามห้วย
สะพานผุไม้พังลงใจงงงวย
จะตามแม่ข้ามไปด้วยวิธีใด
เหลียวหาแม่ทางไหนก็ไม่เห็น
ห้วยนั้นลึกใช่เล่นทั้งไกลใกล้
ก้าวเท้าออกบอกแต่เท้าไม่ก้าวไป
สายน้ำใดรินจากตาแสนอาดูร
ฝันร้ายนั้นยังสนิทเหมือนติดตา
สิบกว่าปีผ่านมาหาได้สูญ
จากใจไม่ทั้งใจเดิมเหงาเพิ่มพูน
ความน้อยใจครั้งกระนู้นยังเข่นใจ
----------------------------------
ผมไม่เคยบอกความรู้สึกนี้กับแม่เลย
มันค้างคาอยู่ในใจตั้งแต่วัยเยาว์
ผมรู้ชัดแจ้งในใจเสมอ ว่า
แม่ คือผู้หญิงที่ผมรักที่สุด
ผม ห่วงแม่
ผม หวงแม่
นั่นเป็นความรู้สึกที่ระคนกันอยู่ทุกวัน
ในค่ำคืนที่หลับไปกับอารมณ์เหงา
ผมฝันว่าเงยหน้าขึ้นจากโลก
เห็นแม่ก้าวเท้าช้า ๆ และห่างไกลจากผมออกไป
เบื้องหน้านั้นสว่างนวล
และชื่นเย็น
เสียงอ่อนโยนที่ผมได้ยิน
คุ้นเคยเหมือนกระซิบอยู่ใกล้ใกล้
คำของแม่ ช้า ชัด และแจ่มแล้ว
ว่า ลูกจะช้าอยู่นานแค่ไหน
และแม่ก็มิเคยจากลูกไป
เพียงแต่อยู่คนละฝั่งใจที่ใครใครก็ตกจม
สำหรับหัวใจที่โหยหาแต่ความใยดี
และหวังให้มีความอาทรหุ้มห่ม
นั่นเป็นธรรมดาอย่าเคืองขม
ไม่ใช่ของง่ายที่จะปล่อยวาง
ความรักแน่นอนย่อมหวงห่วง
แต่บ่วงนี้ก็ดีอยู่บ้าง
ตรงที่ทำให้รู้จักจุดหมายปลายทาง
ลาก่อนขอให้ลูกก้าวย่างต่อไป
ตื่นมาแล้วยังเป็นสุขอยู่เหงาเหงา
ตลกจริงไอ้เรามันแบบไหน
โตจนป่านนี้ยังอ่อนการทำใจ
หัวเราะขื่นขื่นแล้วเตรียมตัวออกไปทำงาน .